El Parque national Iguazu

De nachtbus van Buenos Aires naar Iguazu is all inclusive en dat betekent om zes uur cake en een knabbeltje met koffie/thee. Een leuke actiefilm met ondertiteling dus goed te volgen in het Engels. Diner om negen uur, rijst met ham en varkenslapje met puree onder het genot van een paar glaasjes (beker) wijn en chocoladecake toe ;-) Er wordt alleen gestopt om extra passagiers op te pikken langs de route van 1300 km, we komen 18 uur de bus niet uit. Voor tachtig euro PP; borreluurtje, uitgebreid diner en ook nog hostel….gezellig met z'n allen op één kamer, deken en kussen liggen voor je klaar.

Dichtbij ons doel 'de watervallen van Iguazu' ligt Puerte Iguazu met een heus centrum; veelal restaurantjes, maar ook een authentiek wijkje met winkeltjes en terrasjes waar je alles mag proeven. Een soort opgewaardeerde favela in drievoud waar de locals hun eigen plek hebben weg van toeristen die het dorp ‘s-avonds bevolken, gelukkig zijn wij er welkom.

Iguazu Watervallen: We zijn voor dit natuurgeweld op het drie landen punt met Paraguay en Brazilië. Hier vind je 's werelds meest spectaculaire watervallen, omgeven door prachtige natuur. Een paradijselijk oord voor vele dieren- en vogelsoorten. Een natuurwonder eerste klasse, de Iguazu Watervallen. Van de drie grootste watervallen ter wereld (Niagara Falls in VS/Canada, Victoria Falls tussen Zambia en Zimbabwe) zijn de Iguazu watervallen misschien wel de meest spectaculaire. Wij zijn er helemaal weg van en verblijven twee volle werkdagen in het beschermd natuurpark. We laten ons ook verleiden tot Paseo Gran Aventura; o.a. varen tot onder de watervallen. Dat hebben we geweten, maar wat een belevenis. De watervallen zijn niet te beschrijven of fotograferen; de drie kilometer brede waterval is zo enorm dat het natuurspektakel alleen vanuit de lucht helemaal te zien is. Natuurlijk is het ook een trekpleister met veel, heel veel toeristen. Daarom zijn er kilometers paden (loopbruggen) aangelegd om de mooiste plekken te bewonderen. We hebben beide dagen om half zes afgesloten (rekening houdend met de stand van de zon, draait hier tegen de klok in) boven de Garganta del Diablo (Keel v.d. Duivel). Iguazu watervallen is een ervaring om nooit meer te vergeten ;-) Morgenvroeg lopen we naar het pont over de Rio Iguazu naar Paraguay, van daaruit zien we wel weer ;-)

Buenos Aires

Buenos Aires

Inchecken voor de Seacat is alsof je gaat vliegen. Ruim een uur van tevoren aanwezig om door de douane te komen; eerst balie Uruguay en dan douane Argentinië. We wachten rustig een uurtje met gelukkig goede koffie!

Buenos Aires blijkt een metropool, het Parijs van Latijns America. Misschien ook wel een beetje New York vanwege de stijl van leven. Taxi's overal, geen ontbijt in hotel, maar overal ontbijten op de hoek. Het is maar 9 graden en mensen lopen met mutsen, dikke jassen/dassen en met handschoenen ;-) Ons hotel is echt in het centrum, Av de Mayo (de Dam) dus wel een beetje luidruchtig. Echt een basic hotel, met de verwarming op de hoogste stand en niet aan te passen. Alejandro (call me Alex) laat ons eerst de kamer zien voordat we hoeven te beslissen. Want de Europeanen zijn veeleisender. We vinden het allemaal prima en laten het verhaal van Alex over ons heen komen. Hij is trots op het feit dat hij Engels kan, beschouwt ons als zijn vrienden, wil dat we happy zijn en komt bij ons op bezoek als hij naar Nederland komt want ‘I have saved some money’. Hij is aandoenlijk en lief en onze steun voor kleine vragen. De binnenstad is echt alleen hoogbouw met heel veel verkeer. Het is daarmee een vieze stad, met heel veel luchtvervuiling. Zo’n beetje alle trottoirs, parken en pleinen zijn ‘under construction.’ We zijn nog geen uur buiten of we krijgen meteen te maken met een staaltje ‘afleiding tbv beroving’. We staan bij een metro-ingang even stil om een kaart te bekijken, opeens voelen we wat spetters en een man achter ons kijkt omhoog en vervloekt de duiven. Hij geeft ons een doekje en biedt aan om ons in de metro schoon te maken; ‘daar is een banjo’. We hebben hem echter door en lopen snel door, zijn gelukkig niet ver van het hotel waar we de stinkende troep (alles behalve duivenpoep) kunnen afwassen. Welkom in Buenos Aires. We zijn weer een beetje wijzer.

Gelukkig zijn onze ervaringen daarna veel positiever. We zijn erg weg van de wijk San Telmo, kwartiertje lopen vanuit ons hotel. We ontdekken leuke barretjes waar het heerlijk vertoeven is. Ook de wijk Palermo is heel anders dan de binnenstad, minder hoogbouw en meteen een andere sfeer. Na 17 km lopen zijn we het zat, maar hebben geen chipkaart voor de metro. We worden door de man achter de balie gratis toegelaten tot de metro; ‘ga die buitenlanders maar eens uitleggen hoe het hier werkt’ ;-)

Het land van Maxima. Argentinië werd na de Verenigde Staten het tweede ‘Beloofde Land’ van Amerika. Tussen 1880 en 1920 was Argentinië een van de rijkste landen ter wereld. Na de tweede wereldoorlog in 1944 kwam Juan Perón aan de macht en zou elf jaar lang president blijven. Deze president werd wereldwijd voornamelijk bekend door zijn tweede vrouw Eva Perron die door het hele land liefkozend Evita werd genoemd, ze is overleden in 1952. Argentinië is tevens het land van de tango, de gaucho’s, de Pampa’s en van onze Máxima Zorreguieta natuurlijk.

Per Kia Picanto door Uruguay

In Montevideo staat eenwitte Kia Picanto voor ons klaar, de rugzakken passen net achter in de kofferbak. We rijden langs de kust naar Punta del Este, het oostelijke punt waar we walvissen gaan spotten. Het is koud en er is geen VIN te spotten ;-) We trekken noordelijk het binnenland in en de luxe verdwijnt als sneeuw voor de zon. Maldonado is de stad boven Punta, maar heeft een dorps karakter. Al snel houdt asfalt op en wordt het hard-onverhard. Gelukkig komt hetasfalt na 40 km terug (spiksplinternieuw). We rijden door de leegte met hier en daar een huis of Estancia (boerderijtje). We hebben gekozen voor Aigua en bij het binnenrijden denken we……neeeeee, maar de huizen worden meer van steen en het wordt een heus dorp. We vinden ook nog een slaapplaats, maar het diner wordt door onszelf verzorgd. Beetje improviseren in een leuk dorp waar de bank nog een ouderwetse bank is met baliemedewerker en politietoezicht. Met de creditcard en ID krijgen we wat geld om wat eten te kopen. Morgen gaan we verder met onze Kia Picanto.

Estancia Finca Piedra. We zien veel onderweg, pittoreske dorpjes en vele kleine armoeiige huisjes her en der in het landschap. We rijden over rode zandwegen, verharde wegen met gaten en nieuw aangelegde asfaltwegen. We rijden door een krottenwijk van het laatste dorpje voordat we onze bestemming bereiken, een schril contrast met de eerste blik op onze Estancia. De oorspronkelijke wijnboerderij is meer dan 1000 hectare groot. Na een heerlijke maaltijd en een stille nacht is het de volgende dag koeien melken, Nandus bekijken, capibaras aaien en wederom paardrijden dit keer in rotsachtig heuvellandschap. In de zomer kun je ook mee wijnplukken ed. Ze produceren hier vier goede en lekkere wijnen. We eten hier vier keer per dag: 'all inclusive.'Ontbijt, lunch, teatime en diner van half negen tot elf uur. Kortom; veel luxe en teveel calorieën ;-).

Na twee nachten stappen we weer in onze Kia om deze in Colonia weer achter te laten. Colonia del Sacramento is een oud koloniaal stadje, beetje het Valkenburg van Uruguay. Het ligt aan de kust tegenover Buenos Aires.Op zich wel leuk en sfeervol om even doorheen te slenteren ware het niet dat het stevig regent en maar een graad of 12 is. Brr. Schuilen in een barretje direct aan de kust dus.

In dit land vinden wij de verschillen erg groot; arm/rijk, ouderwets/hip & trendy, boerenkarren/dure pick-up trucks. Uruguay iseen van de kleinste landen in Zuid-Amerika. Het heeft zijn naam te danken aan de gelijknamige rivier. Dit landheeft ca. 3,5 miljoen inwoners en is sinds 1967 een republiek. Ze behoren tot de vrijste politieke omstandigheden van het continent. Het landschapis veelal verschillend. Het heeft rotsachtige heuvels met veelvruchtbaar laagland, ideaal voor de veeteelt.We hebben voor morgenvroeg de SeaCat (catamaran Ferry) geboekt naar Buenos Aires.We nemen dus afscheid van Uruguay.

Tussentijds filmpje; de trailer van 'Verhalen uit Zuid-Amerika'

Het lukt helaas nog steeds niet om een video te plaatsen, dus nog een keer op deze manier. De link werkt niet als je er op klikt, dus even kopiëren naar de zoekbalk in je browser en voila!

https://youtu.be/-TV7e2DyNUI

Montevideo

Als we landen op het vliegveld Montevideo te Uruguay om 17.50 uur begint iedereen te klappen, ze zijn hier zeker niet gewend dat een vliegtuig veilig landt. Ik heb dat voor het laatst in 1979 meegemaakt geloof ik ;-) We krijgen een kaart van Montevideo bij de infobalie en we nemen de bus naar het centrum. Het is nat en relatief koud: 14 graden. Bij avond, het is donker hier en het regent, lijkt de stad wel een beetje op Europese steden. In het centrum moeten we vooral aan Brussel denken. Prachtige oude gevels, maar veelal leegstaand of half vervallen. Morgen bij daglicht gaan we dat opnieuw beoordelen.

Er is een supermarkt vlak bij ons guesthouse en we kopen een flesje wijn & bier (960 ml), wat knabbeltjes en ontbijt voor morgen (stokbrood, kaas, multisap en natuurlijk koffie). We moeten even wat beter voor onszelf zorgen! We hebben wat teveel uitgegeven, o.a. door de vliegreis en ietsje matigen qua calorieën zou wijs zijn; huh…..wijn, bier en knabbeltjes ;-( Er is in Uruguay een duidelijke overeenkomst met Brazilië en dat is de zachte wc-bril., het is alsof je op een zwemband gaat zitten ;-)

Het centrum blijkt inderdaad mooi en koloniaal te zijn, helaas met veel oude gebouwen in verval (zie foto’s). We genieten wel een hele dag van de highlights van deze stad. We gaan ’s-avonds naar een uitvoering van het ‘Orquesta Filharmonica de Montevideo’ in het Teatro Solis. Een theater met een rijke historie vergelijkbaar met die van Barcelona. We hebben een auto gehuurd waar we morgen mee het land in trekken. Wordt vervolgd……

Rio de Janeiro (leven in de favela)

Vanuit Tres Maria's hebben we een guesthouse in Rio gereserveerd en wel midden in een Favela (Krottenwijk) met uitzicht op Copacabana. Het is een van de betere favela’s in Rio en we hebben afgesproken in het guesthouse met Pol (Belg) en Bibiane (Colombiaanse).

Het woord favela beschrijft een stedelijk gebied met een lage levensstandaard en waar de bewoners van lage inkomens moeten rondkomen. Vaak wordt de term gebruikt om een typische Braziliaanse krottenwijk te beschrijven. Hoewel de meeste huizen van steen zijn gebouwd, zijn er ook huizen gebouwd van bijeengesprokkeld hout en andere materialen. Officieel is een favela een stedelijk gebied waar de huizen clandestien gebouwd zijn. Brazilië kent een wet die bepaalt dat zodra een bouwsel een dak heeft het een huis is; en huizen mogen niet verwijderd worden. Veel beroemde voetballers zijn opgegroeid in deze favela's, zoals Romario, Pele en Ronaldo.

Rio de Janeiro is de tweede stad in grootte van Brazilië na Sao Paulo. Rio de Janeiro is een stad met een gevarieerde mix van bezienswaardigheden. Het heeft een bergachtig decor, prachtige zandstranden, sloppenwijken (favela's) en flatgebouwen. Dit alles maakt Rio de Janeiro redelijk uniek. Rio bestaat uit twee belangrijke regio's, de Noord-Zone (Zona Norte) en de Zuid-Zone (Zona Sul), de laatste is bekend vanwege het toerisme en de prachtige stranden, Copacabana en Ipanema. De Noord-zone heeft nog wat oudere koloniale gebouwen en de welbekende kabelbaan.

We komen rond acht uur ‘s avonds aan in de Favela. De taxi-chauffeur is niet bekend in de Favela en vraagt ons wel drie keer om het adres. Van Pol hebben we dan al begrepen dat niet alle taxi-chauffeurs de heuvel op en de Favela in willen rijden. Toch is deze chauffeur zeer zorgzaam en al bellend met Pol zet hij ons af op de plek die is afgesproken. Hij gebied ons zelfs weer in de taxi te gaan zitten omdat het stroomt van de regen om ons vervolgens tien meter verder af te zetten. Onze eerste regenbui in Brazilië overigens.

Na een paar minuten arriveert Pol, begroet ons hartelijk en dan start de weg naar boven. Het is een bijzondere gewaarwording; in het donker, in een sloppenwijk langs smalle trappen steeds verder naar boven begeleid door een Vlaming die samen met zijn Colombiaanse vrouw een sociaal project is gestart in Favela ‘Babilonia’. Voor een paareuro extra krijgen we 'nkamer met eigen badkamer en een prachtig uitzicht over het strand van Copacabana. ‘Welkom thuis’, zegt Pol. Ze spreken samen zo’n beetje alle talen: Frans, Duits, Nederlands, Engels, Spaans, Colombiaans en natuurlijk Portugees. Ze zijn beide sociaal, politiek en cultureel betrokken bij de ontwikkeling van deze Favela.

In de ochtend verkennen we een stukje van de Favela, nog geen tien meter buiten onze kamerdeurkomen we enkeledrugsdealers met wapens tegen. Niet fotograferen en vriendelijk gedag zeggen waren de instructies van Pol, dan beschouwen ze je als wijkbewoners en bewaken ze je. Voor beroving of inbraak hoeven we hier niet bang te zijn, in deze wijk stelen ze niet van elkaar.Op onze weg naar beneden begroeten we iedereen vriendelijk met een ‘bom dia’ en worden met net zoveel vriendelijkheid bejegend. In een schattig klein bakkerijtje ontbijten we met een kop koffie en een tosti waar we een compliment krijgen van de eigenaar voor onze Portugese woorden ;-). Op straat loopteen voluptueuze dame voorbij die, niet onverdienstelijk, luidkeels een aria zingt. Onderaan de straat staan goed bewapende agenten. De sfeer is gemoedelijk. Ook zij krijgen een ‘bom dia’. We voelen ons op ons gemak.

Na een dagje struinen door Rio (wandelen over de Boulevard), onze tweede regenbui, een drankje in de eerste bar van ‘onze’ Favela, besluiten we in ons appartement te gaan koken. Jawel; er is een klein keukentje waar we gebruik van kunnen maken. We voelen ons weer helemaal student met onze eenpansmaaltijd gemaakt met eenvoudig gereedschap. Het is nog vroeg, durven we in het donker de Favela nog in voor een beker koffie? We lopen een eind naar beneden, terug naar het barretje waar we daarstraks wat hebben gedronken. Genoeg bedrijvigheid nog, er wordt gepoold om geld, niemand kijkt ons vreemd aan, de koffie wordt weer opgewarmd en we voelen ons op ons gemak.

Op de terugweg naar onze kamer blijven we hangen in de bar voor ons guesthouse. Voetbal op TV, een cerveija (biertje) en een prachtig uitzicht. Op de hoek staat een jongen van een jaar of 16/17. We hebben hem die middag al eerder gezien. Een sigaret in z’n mond, een achter z’n oor en een wapen op zak. Terwijl we foto’s maken van het uitzicht, maakt hij contact. Hij wil ook op de foto. En nu, een paar uur later hangt hij er nog steeds. Bewaking van de wijk? Hoort hij bij de drugsdealers? Hij is net zo oud als Tijn. We zijn amigo’s, krijgen een high-five en ‘n box. We voelen ons op ons gemak.

Het leven in de Favela bevalt ons, de sfeer is er uitzonderlijk vriendelijk. We voelen ons gelukkig om deze toevallige keuze die wellicht een staartje krijgt omdat we uitgenodigd worden om een school te bezoeken. Wellicht kunnen we wat bijzondere dingen in gang zetten. De sociale betrokkenheid van Pol en het idealisme van Wim kan zomaar tot mooie dingen leiden.

De volgende ochtend lopen we met Pol, twee Duitse jongeren en een Franse vrijwilligsterde berg op dwars door de Favela heen. Het wordt vrijwel direct minder luxe en even later worden we begroet door de Gang, jongens nog. Zij zouden hier dushet drugskartel van Babilonia vertegenwoordigen. Ook onze vriend loopt daar tussen, waarschijnlijk met z’n pistool op zak. We hebben prachtige uitzichten over Rio en de natuur is geweldig met aapjes, gieren en opnieuw de Caracara. We komen bijna op dezelfde hoogte als waar de beruchte kabelbaan aan de noordzijde is (zie foto's)

’s-Avonds eten we heerlijk bij ons guesthouse tevens restaurant, zelfs als 2e vermeld op tripadvisor waardoor we later op de avond in gesprek komen met een redelijk jong Nederlands stel aan het einde van hun 2,5 maand durende reis door Z-Amerika. Ook andere avonden zien we verschillende toeristen afkomen op dit restaurant boven in de Favela op basis van de nominatie op Tripadvisor. Bibiane is de kok en ze is er heel erg goed in. Daarnaast is het een terras met uitzicht over Copacabana in de avond. Normaal gesproken zou je kapitalen moeten uitgeven voor zo’n uitzicht.

De volgende ochtend verkennen we Rio op een gehuurde fiets en zien we de verschillen qua stranden en qua sfeer in de verschillende delen van de stad. We zien politie append achter het stuur en zwaar bewapende patrouilleteams van politie op hoeken en straten. Niet zo wijs denken wij, je geeft aan de jongeren het verkeerde voorbeeld, maar misschien is het noodzakelijk. Wij kunnen dat niet goed inschatten na een week. Op vrijdagmiddag wanneer we terugkomen van het strand is er wat aan de hand, we voelen het. Terwijl Annemarie doucht, drink ik in ons cafeetje (tien meter van onze kamer) aan het pleintje nog een biertje. Ik word omringd door jongens met pistolen en zelfs een met een machinegeweer. Nog niet eerder was dit het geval, maar er wordt gelachen en een mevrouw legt mij met handen en voeten uit dat het pleintje schoon moet, waarschijnlijk omdat het weekend is. “De animals (honden) hebben geen broekje aan” zegt ze, dus moeten jongens en meiden poetsen.. Terwijl ik even later uit de douche kom, de deur staat dan nog open, lopen de jongens wat gehaast bovenlangs onze kamer de berg op en we horen mitrailleurvuur. Even later lopen zwaarbewapende politiemannen bovenlangs onze kamer met de mitrailleur in de aanslag achter de wegrennende jongens aan. Ons wordt verteld over ene Diego, de politiecommandant die regelmatig jonge agenten de favela in stuurt; ‘op jacht naar jonge bendeleden’ alsof het een PlayStation spel is. We horen het verhaal maar van een kant dus kunnen we het niet verifiëren. Het lijkt ons wel een wat overdreven vorm van machtsuitoefening. De bevolking van de favela is banger voor de politie dan voor de gangleden vertellen ze ons. Hoe belangrijk moet onderwijs hier zijn om langzaam verandering te brengen in deze situatie.

Vrijdag hebben we om drie uur een afspraak met de directeur van Escolinha Tia Percilia, dhr. Carlos Antonio Pereira,Pol gaat mee om te tolken. De school is opgericht in 1991 en vernoemd naar haar oprichter Tia Percilia, ze is twee jaar terug overleden. Ook Carlos is van het eerste uur en voelt zich erg verantwoordelijk voor de jeugd van 5 tot soms 17 jaar (145 leerlingen) die zijn school bezoekt. De school werkt veel met vrijwilligers en met buitenlandse bezoekers van de Favela. Structureel geld vanuit de stad Rio krijgt de school niet meer. Die subsidiekraan is met de komst van de nieuwe burgemeester dichtgedraaid. Ook een subsidie van een Zweedse stichting voor straatkinderen is gestopt. De school wordt inmiddels met sluiting bedreigd door het wegvallen van structurele inkomsten. Vandaag hebben de kinderen zelfs vrij gekregen omdat docenten even niet betaald konden worden. Zweedse scholen hebben lang met dit schooltje samengewerkt dankzij de subsidie van de Zweedse stichting. Maar omdat de Favela kinderen geen straatkinderen zijn kon deze subsidie niet meer verstrekt worden. Vanuit Zweden kwamen studenten en docenten soms een half jaar lesgeven op deze school. Voor onderdak wordt gezorgd als vrijwilligers uit het buitenland voor langere tijd naar deze school komen.Door het wegvallen van subsidies is de betrokkenheid van ouders vooral toegenomen. Ouders mogen financieel bijdragen, maar er is beslist geen verplichting. Wel helpen ook ouders om gelden te genereren door contacten te leggen en activiteiten te organiseren.

Het gesprek komt op mogelijkheden tot samenwerking tussen dit schooltje in de Favela en onze school en/of scholen van OVO. Bijvoorbeeld met stagiaires of andere vrijwilligers die tijdens de zomervakantie komen lesgeven. Gediplomeerden die een tussenjaar willen hebben voordat ze hun studie starten. Terwijl we zitten te praten komen drie jonge sporters praten over een sponsorproject. Dit blijkt morgen dicht bij het strand plaats te vinden. Ik krijg een schoolgids (in het Portugees) en uitleg over de geschiedenis van het schooltje en de activiteiten van de school. De school biedt een rijk curriculum aan; behalve taal, rekenen ed. geven ze ook les in muziek, sport, theater, dans, computerlessen en organiseren milieuactiviteiten. Er is een psycholoog die met regelmaat op school komt om in een apart vertrek te werken met kinderen. Vele kinderen zijn getraumatiseerd door het vele geweld in de Favela. De school mag een keer per maand gratis naar de bioscoop en ze krijgen ’s-ochtends een gezonde maaltijd op school. De schooldokter komt met enige regelmaat kinderen onderzoeken op hun gezondheid. Onderwijs is van groot belang in de Favela, zoveel is wel duidelijk.

De school stond al enkele malen in de belangstelling; Ban Ki-Moon was hier te gast en ook de Commandant-generaal van het leger in de regio. Bij de rondleiding zien we een multifunctioneel lokaal waar de verschillende lessen plaatsvinden. Langs de wanden staan tientallen computers, er hangen gitaren aan de muur en er is een keukentje met een horeca gasstel. We spreken af te onderzoekenof we iets voor elkaar kunnen betekenen; communicatie tussenschoolleiders, bezoek van meerdere schoolleiders binnen ons NetWerk, goede doelen actie door onze school (OVO) en wellicht op termijn een uitwisseling tussen docenten &leerlingen. We delen onze emailadressen en nemen afscheid met de afspraak zondag samen te lunchen. Website van de school: www.escolinhatiapercilia.com.br

Zaterdagochtend als we buitenstappen om naar de sportactiviteiten dicht bij het strand te gaan kijken, staat ons terras vol met zwaarbewapende politiemannen. Iedereen die langskomt moet zich legitimeren en sommige jongeren worden gefouilleerd. Als Pol vraagt wat wat er aan de hand is krijgt hij geen antwoord maar moet zich identificeren. Wim maakt stiekem een foto met z'n smartphone. Twee mannen lopen voorop maar ze zijn met z’n vijven en echt zwaarbewapend. Zoiets zien we in Nederland alleen maar bij zware dreiging. We gaan snel naar beneden om aan dit negatief gevoel te ontsnappen. Beneden is het meteen heel erg mooi en dynamisch. Er is een openbare yogales, iedereen kan spontaan aansluiten wat Annemarie dan ook doet. Het is de opening van een hele dag kleine activiteiten met een markt en foodtrucks. De Yogales eindigt met de speech door de directeur Carlos en vervolgens met een groepsfoto van alle sporters waar uiteraard Annemarie ook tussenstaat. De sportorganisatie BhappFit (ze bestaan een jaar) hebben besloten om vandaag per kind een kilogram ‘niet aan bederf onderhevige levensmiddelen’, te schenken aan de school.

Avonds komen we terug van het strand en de activiteiten ten baten van de school. We lopen naar boven en willen eigenlijk doorlopen, ons kroegetje aan het pleintjedus voorbij. Maar we worden door de mannen gevraagd erbij te komen en we zitten midden in een live samba-optreden. We horen erbij “you home, you home” krijgt Wim steeds te horen, we horen erbij ;-) Als we twee biertjes gedronken hebben en van iedereen afscheid nemen lopen we nog geen twee meter of een bekende (zien we elke dag) vraagt ons om mee te lopen naar een hoog overdekt terras. Het is een privé familiefeestje en we moeten eten en drinken. Als we er een half uurtje geweest zijn nemen we heel beleefd afscheid en vallen tien meter verder om kwart over elf onze kamer binnen. Des ochtendsspreken we nog een keer met directeur Carlos van Escolinha Tia Percilia in de tuin van Pol en Bibiane. Het is een hartelijk gesprek met veel aandacht voor de verschillen en overeenkomsten tussen Brazilië en Nederland (Europa). Verschillen op politiek en cultureel gebied. Wat ons opvalt is het Braziliëgevoel bij al die mensen met verschillende migratie-achtergronden. Volgens Carlos de directeur hebben we hier te maken met 500 jaar integratie. Ook hier is er pas veel in positieve zin veranderd na de komst van de vorige President Lula de Silva. Hij is de eerste presidentna het militaire regime, die ingezet heeft op het terugdringen van apartheid. Dat is de reden dat directeur Carlos naar de universiteit mocht als redelijk donkere Braziliaan uit de favela.

We nemen afscheid van Carlos (Palo), Pol, Bibiane en van alle andere enthousiaste bewoners die ons hebben opgenomen in hun gemeenschap tijdens het verblijf hier. We hebben genoten van het uitzicht en van ons korte bezoek aan favela Babilonia. Hebben veel mensen leren kennen en idealisten ontmoet die belangrijk zijn in zo’n Favela. Ook hier geldt dat publieke opinie niet te snel negatief moet denken en schrijven over de favela en de tijd moet nemen om de kern van deze gemeenschap te doorgronden alvorens te oordelen. Het wordt tijd om verder te reizen, morgen vliegen we naar Montevideo in Uruguay terwijlde aapjes waarschijnlijk gewoon doorgaan met het stelen van de bananen.

Tres Marias

Paraíso Fazenda Tia Dora

We reizen dus niet rechtstreeks naar Rio Janeiro, maar maken een stop in het plaatsje Três Marias. Het is een rustig stadje aan de oever van de rivier São Francisco. De streek is omgeven door de zuivere wateren van het grote meer dat de naam draagt van het stadje. Het meer van Três Marias ontstond door het opwerpen van een van de grootste aarden dammen ter wereld de 'stuwdam Três Marias'. Het stuwmeer heeft een wateroppervlak van 1040 km², en een opslagcapaciteit van 21 miljard m³ water. We gaan het allemaal zien want we verblijven drie dagen op de afgelegen Fazenda Tia Dora, een paradijselijke omgeving buiten de bewoonde wereld. Ook bestijgen we weer het paard. De volgende ochtend willen we het afgelegen watervalletje gaan opzoeken. In deze tijd niet zo wijs want er is bijna geen water, het regenseizoen is pas in december. Maar we lopen anderhalf uur over stoffige wegen en smalle paden en dan blijkt er inderdaad nagenoeg geen waterval te zijn. Er is wel een klein stroompje dat voor een leuk meertje heeft gezorgd. We zijn helemaal alleen dus even alle kleren uit en duiken maar……Op de terugweg verdwalen we bewust, maar het loopt iets teveel uit de hand als we langs het meer niet verder kunnen omdat een eigenaar prikkeldraad tot in het meer heeft aangebracht. Een buurman, huisje iets hogerop helpt ons uit de brand en brengt ons terug naar Tia Dora, althans bijna want we komen onze manager van het hotel tegen die ons per auto aan het zoeken is. Tenslotte is het half vier en we waren om half tien vertrokken dus zijn we reeds zes uur onderweg…….;-) De manager wist natuurlijk niet dat wij ruim een uur gezwommen hadden en bewust een verkeerde route genomen hadden. Ze was heel erg ongerust en was ons dus gaan zoeken. Voor ons een geweldig avontuur; heerlijk zwemmen in volledige afzondering met zicht op de kuifseriema, toekan, zwarte gier, zwermen grote krekels en opnieuw de Caracara (roofvogel met witte nek). Voor de manager een reden om ons vol te stoppen met koffie en cake.

We schrijven dit verhaal vanuit een Guesthouse in de favela (krottenwijk) van Rio de Janeiro, wel met uitzicht op Copacabanastrand. Daarover later meer…….

Reizen

Vijf maanden reizen….…wat een luizenleven, maar lees dit verhaal en wellicht denk je er anders over.

In de avond om 19:30 uur (we zijn er dan al twee uur) wachten we op de slaapbus in een Rodoviario (snelweg busstation). We belanden vrijwel direct in een file van ruim een uur. Een uur in ‘n bus optrekken, remmen, optrekken, remmen etc. daar word ik zelfs misselijk van. Vervolgens blijkt dat deze busmaatschappij alle satellietsteden rondom Brasilia afgaat om passagiers op te halen, drie uur lang dus tot 22:30 uur. Daar komt bij dat wij denken dat we verkeersdrempels hebben in Nederland, nou hier zijn ze drie keer hoger en liggen ze ook op een vierbaans doorgaande weg. Als de bus dan eindelijk op de autosnelweg komt blijkt er een spelend kind achter ons te zitten…….en ze is nog niet moe. Weet je hoelang het duurt voor zo'n kind slaapt?! Overigens worden Brazilianen regelmatig gebeld om vervolgens luidruchtig vijf minuten te schreeuwen in het Portugees ;-( Als je dan eindelijk in slaap valt is er vrijwel onmiddellijk de volgende stop en begint alles weer opnieuw...... Waggelende mensen die naar toilet lopen achterin de rijdende bus. Laten die nou net jouw stoel nodig hebben om hun evenwicht te hervinden. Wij eten vaak een klein broodje tijdens zo’n stop, maar de Brazilianen kopen eten in plastieken zakken en eten dit tijdens de busreis. Vaak geen broodje maar eten met een heel eigen lucht. Daarom staat de airco zo hoog denken wij. Dan hebben we het nog niet gehad over een man die voortdurend zijn longen er ongeveer uit zit te hoesten en bij de stops buiten staat te roken. Begrijp je dan dat we steeds minimaal 2 dagen nodig hebben om moed te verzamelen voor de volgende busreis? Overigens zijn de snelwegen hier een hele trieste versie van de Belgische wegen met uitzondering van de tolsnelwegen. We hebben nu al binnen twee weken 62 uren doorgebracht in een bus-, en/of vliegtuigstoel. Helemaal gaar kom je dan om vier uur ‘s-nachts aan op een achteraf busstationnetje en weten we gelukkig een slapende taxichauffeur wakker te kloppen in z’n auto die ons vervolgens naar Fazenda Tia Dora brengt. Daar wacht een slaperige jongen ons op om ons de kamer te wijzen. Wat heeft Annemarie dat goed geregeld, ze spreekt dan ook al een behoorlijk woordje Portugees.