Hanoi op eigen houtje met de motor verlaten is ingewikkeld, het is tenslotte een stad met zo'n vier miljoen inwoners. We rijden op ons richtingsgevoel en het blijkt goed uit te pakken. Na drie kwartier zitten we op de snelweg naar de kust. De 'snelweg' (auto's, vrachtauto's, bussen, fietsers, scooters, voetgangers, straatverkopers en één motor maken gebruik van deze weg) is vierbaans maar niemand trekt zich iets aan van lijnen, houdt zich aan de regels of kijkt achterom.

Als een voetganger aanstalten maakt om over te steken..... dan doet hij dat ook. Dat daardoor iemand zwaar in de remmen moet maakt niet uit. Vrachtauto's links inhalen is als Russische Roulette; de chauffeur kan zomaar zonder reden naar links uitwijken zonder in zijn spiegel of over zijn schouder te kijken! Men haalt elkaar links en rechts in, steken te pas en te onpas over en er komen zelfs tegenliggers terwijl er toch een vangrail is tussen de vier rijstroken. Het meest irritante is wel het geluid van de zware claxons waarmee bussen en vrachtwagens zijn uitgerust en die bij elke manouvre worden gebruikt. Gelukkig wordt er niet veel harder dan 75 km per uur gereden. We leren snel, raken gewend aan het oorverdovende lawaai en zijn bijzonder allert.

Nekken en neuzen verbrand (het is 38 graden en strak blauw), maar we zijn veilig in Halong Bay, een baai in de provincie Quang Ninh aan de grens met China. De baai is bezaaid met 3000 eilandjes die loodrecht oprijzen uit het water van de Golf van Tonkin. Het zijn kalksteen rotsen begroeid met lage struiken. Halong Bay 'baai van de neerdalende draak' dankt z'n naam aan de volgende legende: op zekere dag wilde een draak naar de kust. Hij sprong vanuit de bergen naar beneden en kwam zo hard neer dat er diepe dalen ontstonden. Vervolgens dook hij in zee waardoor het opspattende water de dalen vulde. Alleen de hoogste toppen staken nog boven het wateropvlak uit. Nog steeds doen verhalen van vissers de ronde dat er een draak in de baai rondzwemt. Halong Bay staat op de werelderfgoedlijst van Unesco.

De grillige rotspartijen gaan we zien per boot. We varen twee dagen met een klein schip dat plaats biedt aan twintig mensen en we overnachten aan boord. Het is een toeristische gebeurtenis omdat veel toeristen vanuit Hanoi een twee- of driedaagse tour met een boot maken. We varen dus zeker niet alleen de haven uit..... Toch maakt de schitterende natuur en de ambiance veel goed; toevallig hebben wij één van de twee cabines met een balkon.

Het bezoeken van een grot is bij de tour inbegrepen, maar daar hebben we niet zoveel zin in omdat vele schepen (ook de eendagsboten) daar tegelijkertijd aanleggen. En ja hoor.......... voetje voor voetje lopen we achter al die andere toeristen aan door de grot. Gelukkig blijken de grotten prachtig en enorm groot waardoor we het negatieve element weer gauw vergeten. Na het bezoek varen we naar een stille baai om te overnachten. We gaan aan het diner dat evenals de lunch eerder op de dag weer erg lekker is. Kort voor en/of na het eten is het zwemmen in zee of zonnen aan dek. 's-Avonds is het natuurlijk....... karaoke!! En wie begint er .... ? Het wordt erg gezellig ondanks de verschillen in cultuur en afkomst; Australiers, Fransen, Duiters, Noren, Belgen, Taiwanezen, Vietnamezen en Nederlanders. s-Ochtends als we wakker worden kijken we vanuit ons bed over de stille baai waarin we voor anker liggen. We stappen uit bed om eerst maar eens even te genieten van het prachtige uitzicht alvorens te ontbijten.

We reizen verder langs de kust naar Ninh Binh en overnachten in een klein plaatsje waarvan we de naam noch op een bord noch op een kaart hebben kunnen vinden. Ons hotel blijkt op de tweede verdieping een disco te hebben met sterke boxen. De enige manier op dit te doorstaan is door ons tussen de discogangers te begeven. De gemiddelde leeftijd is 16 jaar; door onze komst brengen we dat fors omhoog.

Weer verder op zondag 12 juli, het is bewolkt, maar dat vinden we eigenlijk wel lekker totdat het begint te regenen. Regenen in dit deel van Azie is wel echt regenen en vaak uren aan een stuk. We besluiten een poosje te schuilen en stappen met soppende voeten een caféetje binnen waar ze toevallig ook kat serveren. Toch alleen maar koffie dan........ Het worden er meerdere voordat we verder kunnen. Het blijft een beetje regenen, maar de temperatuur is heerlijk dus bereiken we Ninh Binh zonder onderbrekingen in korte tijd. Vanuit hier bezoeken we het prachtige karstlandschap dat doet denken aan Halong bay maar dan zonder zee (dat rijmt). We bezoeken de Bich Dong pagode die in een rots is gebouwd. Vervolgens nemen we een alternatieve route, met deze motor is alles mogelijk, en belanden we bij een klein parkje in de middle of nowhere. We zien een ongelofelijk lange en hoge trap naar de top van de berg met bovenaan een soort tempeltje. Opnieuw voelen we ons uitgedaagd om de klim te maken. Het resultaat is verbluffend, de rotspartijen zijn werkelijk adembenemend, zie foto's. Vanaf de top zien we de bootjes die vanuit het dorp Van Lam naar Tam Coc (drie grotten) varen, een drie uur durende vaartocht. We verblijven een hele tijd met z'n tweeen boven aan de top en vangen de draak die de berg bewaakt. Als we beneden komen bezoeken we nog even het park dat toegang geeft tot de Mua Grot en een openlucht theater. Het is een heerlijk gebied om rond te reizen en de vrijheid van ons vervoer maakt het nog meer bijzonder.