Maandag vier mei. Vroeg uit de veren vandaag want we gaan naar de Cu Chi (koe tsjie) tunnels en we gaan per bus. We moeten daar om kwart over acht al zijn. Eerst douchen, dat kan op onze kamer, en dan aan de noedelsoep.

De reis gaat eerst naar een opvang voor oorlogsslachtoffers, geen benen etc. Vietnam kent geen of nagenoeg geen bedelaars omdat de regering hen in alternatieve werkkampen opvangt. Ze maken daar voornamelijk “kunst”en worden relatief goed verzorgd. Op een paar foto's is te zien hoe zo'n werkplaats eruit ziet en de Vietnamese kunst die ze maken.

Weer buiten merken we pas hoe warm het vandaag is, De zon is doorgebroken en het is al gauw tussen de 36 en 38 graden. Maar snel in de bus met airco.

Tijdens de rit naar de Cu Chi tunnels krijgen we een soort propandaverhaal volgens communistisch gebruik. Vietnamezen zijn slim, moedig en zijn helden. Ze waren de Amerikanen te slim af en streden voor vrijheid; is natuurlijk ook zo.

De tunnels werden gebruikt voor een bittere strijd voor vele jaren. Het was een ondergronds dorp van ongeveer 200 km, 50 km van Ho Chi Minh City.

De gids is een wat vervelend mannetje die toeristen eigenlijk maar niks vind. De toeristen in onze bus bestaan voornamelijk uit..... ja.... Amerikanen, Canadezen Japanners en twee Nederlanders natuurlijk.

Wij blijken later als enige een fooi te geven, misschien komt het daardoor dat mister Bean, zoals hij aangesproken wilde worden, toeristen arrogant vindt.

De tunnels zijn inmiddels een echte toeristische trekpleister geworden. Veel gedoe met nog meer propaganda en dito prullaria om het compleet te maken.

Als we echt bij de tunnels komen is het de trip toch echt helemaal waard. Wat een ongelofelijk tunnelstelsel en wat zijn die Vietnamezen klein. We kunnen er maar amper doorheen. We zijn slechts 30 meter door de tunnels geklauterd en dat was al erg heftig. Het tunnelstelsel geeft voor ons gevoel ook wel aan dat deze oorlog door de Amerikanen nooit gewonnen kon worden. Het fanatisme van de Vietcong, ondersteund door de bevolking was blijkbaar enorm.

Terug in de stad nog maar eens de kleine steegjes op gezocht. Achter die smalle toegangen vanuit grotere straten gaat een totaal andere wereld schuil die je normaal niet ziet. Op enig moment lopen we zomaar voorbij een kleuterschooltje. Na het wisselen van beleefdheden vinden ze een foto wel leuk, zie foto's.

We hebben nog enkele sfeerbeelden gemaakt. Wat een stad, wat een verschillen en wat een verkeer. Je gaat hier niet naar toe voor een vakantie, het is te druk met teveel uitlaatgassen en met een herrie die geen rust kent. School en werk volledig vergeten door (inderdaad Philip) deze cultuurschok.

Om negen uur weer lekker gegeten bij een van de kraampjes langs de weg. Heerlijk eten voor 3 euro en zittend aan comfortabele tafels met stoelen, ha ha.

Overigens nog geen vreemde wezens gegeten, waarschijnlijk wel vreemde onderdelen van bekende dieren. En de pepers zijn hier erg heet hebben we spelenderwijs ontdekt.

Morgen gaan we met openbaar vervoer naar de Mekongdelta, rijst, rijst en nog eens rijst.

Jullie reacties zijn wel erg leuk en prettig om te lezen dus............... blijf reageren.

Overigens hebben we nu de mazzel dat we in een wereldstad zijn en internet hier vrij eenvoudig is; reken vanaf nu niet elke dag op een verhaaltje!! (Zou ook een beetje saai worden...).