Van Saigon naar Can Tho

Met de lokale bus reizen we woensdag naar Vinh Long.

De busreis gaat erg voorspoedig en we worden door de Vietnamezen erg geholpen bij vertrek, tussenstop en de juiste route. Als we na een tussenstop te laat zijn wordt er gewacht en mensen die op onze stoel zijn gaan zitten worden naar achter gestuurd. Voordurend stappen er verkopers in de bus om de volgende halte de bus weer te verlaten. Eten of drinken meenemen in het openbaar vervoer is dus overbodig.

Vinh Long is een rustig stadje midden in de Mekong Delta. Het gebied dat vooral voor veel rijst zorgt. Veel van de rijst hier wordt uitgevoerd naar de rest van de wereld. Daarnaast worden hier bananen, ananas, mango, doerians, kokosnoten, slangen, krabben en vis gekweekt. We gaan het later allemaal zien.

We zijn in dit gebied al een bezienswaardigheid. Kinderen zwaaien, ouders stoten elkaar aan en roepen hun kinderen.

Uitkijkend over de rivier Tien Giang drinken we een biertje, vloeit er een traantje en proosten we op Gerard.

De volgende dag huren we een boot om naar Can Tho te varen. Na de nodige onderhandelingen lukt het om een bootsman zo gek te krijgen om bijna vier uur met ons naar Can Tho te varen en vervolgens in z'n eentje weer terug. Later zullen we horen dat die reis per boot ook erg ongebruikelijk is. Voor ons is de reis heel bijzonder, dwars door de Mekong Delta per boot.

In de avond tijdens het eten van een 'echte' loempia, die dingen worden helemaal niet gebakken, wordt Wim bijna ten huwelijk gevraagd door een dame met een klein kind op de arm. Daar komen overigens geen kamelen aan te pas Renée. Er wordt erg veel om ons gelachen maar wel op een leuke manier.

Kinderen lopen achter ons aan en willen op de foto.

De zwager van de ober en daar weer de zus van die heeft een vriendin die iemand kent die scooters verhuurt.

Dus hebben we de volgende dag de beschikking over een scooter om de Mekong Delta per scooter te verkennen.

Met de scooter een dagje door de mekongdelta

Om tien uur wordt onze scooter gebracht. De man vertelt heel trots over zijn ijzeren ros dus zullen wij er wel heel voorzichtig mee zijn.

Na een onheilspellende tocht door de stad komen we in het landschappelijk gebied. Ook in het landschappelijk gebied zijn veel woningen (nou ja woningen). De mekongdelta bestaat uit een uitgebreid gebied van rivieren en kanalen. Langs alle kanalen en rivieren is lintbebouwing met smalle paden. Verder zijn er geen wegen of paden naar de rijstvelden dus het duurt nog even voordat we de reeds lang beloofde rijstvelden zien. Het zicht wordt steeds ontnomen door de woningen en een bomenrij.

We kiezen voor de kleinere dorpjes met deels onverharde wegen. Na de eerste drie kilometer zijn we al helemaal door elkaar geschud. Bij elk bruggetje is het nog maar de vraag of we daar balancerend overheen komen.

Dit had de scootermeneer misschien niet helemaal in gedachten....

Onze tocht door de kleinere paden en dorpjes bezorgt ons wel een fantastische dag. Vele contacten, zwaaiende kinderen, mannen die met Annemarie op de foto willen, en een klasje schoolkinderen keurig met uniformpjes aan.

We krijgen op enig moment het vermoeden dat we door al die dorpjes en smalle straatjes wel wat van onze koers af zijn.

We besluiten om tijdens het nuttige van een biertje (elke klein dorpje heeft een paar café's en een tankstation) de wijze heren van het dorpje om advies te vragen. Dat hebben we geweten, er ontstaat er een levendige discussie die lijkt op een soort ruzie. Uiteindelijk wordt het voor ons dan toch nog gokken in welk van de vier paden we onze weg vervolgen.

Wel grappig zo'n discussie met die mannen zonder dat we elkaar konden verstaan (zie Hyves van Annemarie).

Onze tocht gaat verder en we komen de meest bijzondere situaties tegen; een jongetje met een big aan de lijn, bananenbomen, een jongetje rijdend op een Os en een kapper in een hutje aan de rivier.

Onze routekeuze is mooi, heel smal door allerlei dorpjes, maar geeft veel vertraging. Bijna komen we nog in tijdsnood want het gaat om zes uur schemeren. Om kwart voor vijf komen we weer op een doorgaande weg, nog

zo'n vijftig kilometer van huis (Can Tho). Het wordt een pittige rit (hyves van Annemarie). Bij het hotel aangekomen controleren we de scooter op losse onderdelen, het valt mee en de scootermeneer is tevreden als hij de ijzeren ros weer ophaalt.

Vrijdag 8 mei

De man van de scooters wist ons over te halen om op vrijdag nog een boottochtje te maken door de smalle kanaaltjes met de beruchte apenbruggetjes, een soort bruggetje van een boomstam met een leuning om je aan vast te houden.

Han (de bootsman) komt ons om half zeven bij het hotel ophalen. Een aardige man die een paar woordjes Engels spreekt.

Het wordt een indrukwekkende tocht. Met een klein bootje kun je overal komen en Han kent de weg en weet wat we willen zien. Prachtig foto's en teveel foto's is het gevolg.

We zien een noedelfabriek en een slangenboerderij, uiteraard erg kleine familiebedrijfjes in de rimboe. We worden bij de rijstvelden gebracht en moeten een stukje lopen van Han, omdat we dan verderop over een apenbruggetje moeten balanceren. Wat een armoede in de binnenlanden maar wat hebben deze mensen een plezier in het leven. We zien kleine voetbalveldjes en een clubhuis met twee heuse biljardtafels.

Toch is het meest opvallende wel de grote verschillen tussen arm en rijk.

Hutjes (krotten) langs de rivier met op de achtergrond enorme villa's.

Op het platte land hebben mensen het relatief goed met hun kleine opbrengsten aan rijst, vis, varkens en vruchten.

Na een paar uurtjes blijkt het bootje ook een stoffen dakje te hebben. Daar zijn we dan erg blij mee. We hebben nog geen hoeden en dat was niet slim. Het dakje is zeer welkom, maar we zijn inmiddels twee gebraden kippetjes (het is vandaag 40 graden en de zon komt vaak tevoorschijn).

We eten bij een soort Van der Valk midden in de busch. Puur voor het toerisme en onderhouden door de bootsmen die met regelmaat daar aandoen. We eten een lekkere vis die allereerst moet worden gedood. Nadat we dat gezien hebben wordt er even getwijfeld, maar de honger overwint.

Het wordt de lekkerste vis die we ooit gegeten hebben. Het bereiden van eten kunnen ze hier zowiezo bijzonder goed.

Om drie uur zijn we terug in Can Tho waar ik een paar uurtje later dit verslag zit te schrijven op een terrasje naast ons hotel.

Ik heb eerst wat kleding moeten uitwassen, witte kleding blijkt toch niet zo'n goed idee.

Annemarie heeft aan de serveerster een vriendin voor het leven door drie woordjes Vietnamees te spreken.

Morgen vertrekken we met de bus naar Chau Doc op de grens met Cambodja, een nieuw avontuur tegemoet.........

Dank voor de reacties, het doet ons erg goed!