Voorlopig de laatste twee dagen in de Mekongdelta. Op advies nemen we een minbus van Chan Tho naar Chau Doc (op de grens met Cambodja). Het is zo'n busje waar in Nederland ongeveer negen tot elf personen in kunnen/mogen. Als we instappen zitten we riant. met z'n tweeen op een driepersoons bankje. Naast mij gaat een mevrouw zitten, hoe kan ik het treffen, een forse dame met twee dikke tassen tussen haar benen. Alle vrouwen in Vietnam zijn tenger en slank en wie komt er naast mij zitten.......

Het wordt nog erger, we moeten onze driepersoonsbank gaan delen met vier........ vijf mensen. Het is echt een blik sardientjes.

Er blijken 33 mensen in het busje te kunnen, en dat met deze rijstijl.

Voorin begint de eerste te kotsen, hij krijgt onmiddellijk een zakje en de chauffeur scheurt gewoon verder.

Achterin het busje wordt nog een vrouw ziek, zeker nog nooit van reispilletjes gehoord. Annemarie slaapt licht dus ik zeg niks bang dat haar reispilletjes bij deze taferelen het niet zullen redden. Zelf heb ik gelukkig een sterke maag.

Deze reis duurt zo ongeveer drie uur, de chauffeur maakt er duidelijk een sport van om zoveel mogelijk mensen ziek te rijden.

Als ik van ellende in slaap gevallen ben wordt ik vrijwel onmiddellijk weer gewekt, we zijn er. We worden belaagd door scootertaxi's om ons naar een hotel te brengen en het valt niet mee om die mannen af te schudden. In een slechte bui word ik dan wat minder vriendelijk.

Chau Doc is een klein grensstadje waar veel gesmokkeld wordt vanuit Cambodja. Sterke drank, sigaretten en consumentenelectronica. De scooters met grote pakken die met hoge snelheid door het stadje scheuren zijn de smokkelaars naar wij vernemen.

Het is hier beduidend primitiever, weinig verharde wegen en de stad stinkt ook erg. Dit wordt vooral veroorzaakt door de bijzondere maar toch ook wel weer sfeervolle markt.

Een betaalbaar en goed hotel vinden duurt nu erg lang, maar we treffen het toch weer. Een redelijk hotel met een leuk terras aan de rivier, wel lange broek en lange mouwen tegen de muggen.

Inmiddels hebben we allebei de nodige darmproblemen, niets verontrustend maar wel een waarschuwing om op te letten met het eten.

Zondag begint lekker rustig, wat onrustig geslapen door de warmte, en voor het eerst onder een klamboe, maar een heerlijk ontbijt op het terras, brood met gebakken ei en lekkere thee.

Na wat omzwermingen door de stad, tempel bezocht en mensen gekeken, laten we ons in een cyclo-rijder (goedkoop soort riksja) naar de Sam Mountain of Nui Sam (berg van koningskrab) brengen.

Het is een vooraanstaand boeddhistisch pelgrimsoord. Er zijn vier tempels gebouwd die je tijdens de bergwandeling tegenkomt afgewisseld door allerlei kraampjes zoals in de steden.

Vooral Chinezen uit binnen en buitenland komen hier op af.

Het is een flinke klim naar boven en de tempels zijn voor ons niet echt de moeite waard, maar de uitzichten over de Mekongdelta met z'n rijstvelden zeker wel.

We zijn de enige westerlingen op de berg en het is bijna aandoenlijk hoe ouders hun kinderen op ons attenderen die dan spontaan beginnen te zwaaien en hello roepen. Annemarie zwaait terug als was ze Maxima zelf. Na de zware bergtocht besluiten we helemaal terug te lopen, zes kilometer met een temperatuur van tussen de 38 en 42 graden, niet wijs...... we zien wel veel.

Maandag vertrekken we naar Cambodja, niet eerst naar Phnom Penh met de boot maar langs de grens naar de zuidkust van Cambodja. het is een ongebruikelijke route waar geen bus of ander openbaar vervoer naar toegaat.

We laten ons door scootertaxi's naar een grensovergang te brengen.

Na vijf slagbomen, tien keer paspoorten laten zien en vijf keer formulieren invullen met als resultaat 32 stempels, mogen we Cambodja in.

Daar staan meteen weer Cambodjaanse scootermannen om ons naar de dichtstbijzijnde plaats te brengen, het laatste deel van de rit in een tropische regenbui (weten jullie wat een tropische regenbui inhoudt?)

Met een zonnetje even later en 38 graden zijn we ook zo weer droog,

We huren een busje naar Kampot, 200 km dwars door het fantastische landschap over onverharde wegen. Dat laatste zorgt ervoor dat alles wat nog ergens in onze slokdarm is blijven hangen aan het einde van de rit wel op de juiste plek beland is.

Cambodja is mooier dan Vietnam vinden wij allebei, uitgestrekt, rustig en veel wijdser. Veel minder bevolking en veeeeeeeel minder verkeer.

Onderweg zien we het mooie landschap met rijstvelden, kleine boerderijen met buffels, varkens enz. Het ziet er wel redelijk goed uit, niet zo armoedig.

Ook Kampot blijkt een oase van rust. Een charmant stadje aan de rivier de Prek Kompong Bay biedt uitzicht over Bokor Nationaal Park. Het stadje, oorspronkelijk gesticht door de Fransen, ademt nog een vage mediteranne sfeer door de okergele koloniale gebouwen.

Dat was nog niet zo lang geleden anders. In 1994 ontvoerden Rode Khmer net buiten Kampot drie buitenlanders uit een trein en brachten hen ter dood.

(Wees gerust; dat is 15 jaar geleden, de situatie is heel veilig nu...)

Nog lang niet al die vroegere koloniale gebouwen zijn bewoond en gerenoveerd. Wij hebben er dus alvast eentje uitgezocht, zie foto.

We hebben al vrij snel een aardig guesthouse gevonden, en het eten in de stad is verrukkelijk. Het is wederom een soort straatrestaurant. De enige manier om authentieke gerechten te proeven is door je onder de bevolking te begeven en niet in de westerse hotels of restaurants te gaan zitten (dan doen we alleen voor free Wifi). Gelukkig is er een tolk, een meisje, zelf ook klant, dat Engels spreekt om ons te vertellen wat we gaan eten. Niet alles is voor onze maag bestemd vinden we allebei en hebben we inmiddels ondervonden.

Het is dinsdag 12 mei en we huren een scooter in Kampot. Dat is de beste manier om het landschap te zien en tegelijkertijd koelt de wind ons een beetje af. We reizen de hele regio door met z'n tweeën op de scooter. Wat een fantastisch landschap hier en wat een fijn land om te zijn. Veel vrolijkheid, vriendelijkheid en opnieuw veel zwaaiende mensen. We zien achtereenvolgens de grotten van Phnom Sorsea waar een kleine pagode staat en waar we worden rondgeleid door een monnik in opleiding. De grootste grot, Rung Damrey Saa (grot van de Witte Olifant) is vernoemd naar een rotspartij die een beetje lijkt op de kop van zo'n dikhuid.

In de vleermuizengrot hangt een penetrante geur van een kolonie vleermuizen. We zien ze niet, maar we horen ze duidelijk. We kunnen maar een paar treetjes naar beneden; onder de laatste tree gaapt een diep gat. We voelen ons bijna Indiana Jones en Lara Croft, maar wij hebben geen stand-in's en dus houdt dit avontuur hier op.......

Even later komen we bij het dorpje Kep. Het is moeilijk voor te stellen dat het vervallen Kep ooit de populairste badplaats van het land was. Het is bij de burgeroorlog tussen de regering van Lon Nol en de Rode Khmer in de jaren zeventig veranderd in één grote ruïne. Het plaatsje naderend zien we de eerste ruïnes van vroegere villa's van welgestelde Fransen. Sommige worden provisorisch bewoond door plaatselijke bevolking, anderen zijn totaal verlaten. Op het strand onder de palmbomen zien we het prachtige tafereel van de krabbenmarkt. Een verzameling bamboehutten met wat restaurantjes ed. maakt het plaatje compleet. Wat een prachtig land en wat een heerlijke zee. Het zeewater voelt verrassend warm aan.

Als je met Wim aan zo'n tocht begint weet je eigenlijk al van te voren dat je op een plek gaat komen die niet op de kaart staat en waar je verrast wordt door mooie natuur of bijzondere ervaringen. Dat is vandaag ook het geval. Zoekend naar een zijstraat van de hoofdweg af (hier staat niet echt iets aangegeven) slaan we op goed geluk een onverhard pad in. Het wordt steeds smaller, kuilen en plassen vermijdend laveert Wim behendig verder. Verderop zijn mannen een bruggetje aan het bouwen. We moeten terug denken we, maar de mannen wijzen ons keurig een pad over de velden. Uiteindelijk komen we uit bij de zee waar vissers hun stek hebben. Daar ontmoeten we een jonge visser die onmiddellijk zijn Engels op ons gaat oefenen. Hij is hoogst verbaasd hier toeristen aan te treffen. We hebben zo goed en zo kwaad als het gaat een kort gesprek.

De terugweg wordt ook weer spannnend, maar gelukkig komen we als snel op een breder pad. Daar staan we even stil bij een boer die met ossen zijn land ploegt en we worden onmiddellijk weer aangesproken door een Cambodjaan die nieuwsgierig komt kijken naar die gekke Westerlingen. Dit keer wordt het een gesprek in het Frans en deze man blijkt, naast boer, ook docent Geschiedenis te zijn. Weer op de verharde weg (soort snelweg) moeten we meerder keren inhouden of stoppen vanwege overstekende koeien, buffels, honden en soms kinderen. Iedereen houdt hiermee rekening, als er iets gebeurt dan is het altijd de schuld van een chauffeur. Wat een geweldige tocht, wat een geweldige dag, onze scooter is weer goed vies, wij behoorlijk bezweet en voldaan.

Inmiddels zijn we in Sihanoukville aan de zuidkust van Cambodja. We zijn hier voor het Riem National Park. Van hieruit gaat er ook rechtstreeks een bus naar Phnom Penh, maar zover zijn we nog niet.......

Inmiddels hebben we van Henny gehoord dat onze collega's een gedenkwaardige en mooie herdenking voor Gerard gehouden hebben op school in het bijzijn van Alwin en Iskander. Daarna een bijeenkomst voor leerlingen waar ook bijna alle jongeren bij aanwezig waren. Het doet ons erg goed om te horen hoe emotioneel, integer en indringend de bijeenkomst was. Van hieruit wensen we de familie van Gerard heel veel sterkte in het bijzonder Alwin, Iskander en Kees. Het was voor ons erg prettig om reacties te krijgen op het verhaal n.a.v. het bericht over Gerards dood. Heel verrassend en fijn was de reactie van zijn zus Betsie.