Steeds weer spannend voor ons wanneer we internet opstarten en zien wie welke reacties geschreven heeft. Blijven doen, maakt het voor ons extra leuk!!!

Op maandagochtend 18 mei vertrekken we vanuit Phnom Penh met een geheel nieuwe route in ons hoofd. We hebben op de kaart gezien dat de trein van Phnom Pehn naar Bangkok door het plaatsje Pursat komt en wij willen van daaruit een stukje met de trein naar Battambang (de tweede stad van Cambodja).

Op advies nemen we een taxi en na wat onderhandelingen blijkt die niet veel duurder te zijn dan een expressbus.

Waar we niet op gerekend hadden is het rijgedrag van onze taxichauffeur. De man legt in 2,5 uur zo'n 220 km af, dwars door dorpen en steden. Claxonerend haalt hij een roadtrain in terwijl er ook vrachtwagens als tegenliggers aankomen. Iedereen schikt wat in en het loopt goed af. Ook kinderen op fietsen, jongeren op scooters en ossenkarren worden met luide claxon gewaarschuwd door onze chauffeur. Alleen de loslopende koeien trekken zich nergens wat van aan en dat levert dus ook een fikse noodstop op.

Voor wie de Taxidriver gezien heeft; de scenes in die film waren er kinderspel bij.

We laten ons afzetten in het slaperige stadje (dorp) Pursat. Als we uitstappen kijken mensen ons vreemd aan, toeristen maken hier namelijk zelden een stop.

We vinden al snel een slaapplaats (echt bij mensen in huis).

We hebben een hele middag om te achterhalen waar het station is en hoe laat de trein morgenvroeg vertrekt. Met een plaatjes-aanwijsboekje krijgen we uiteindelijk uitgelegd dat we op zoek zijn naar een treinstation.

We moeten een stuk lopen, maar we zien de spoorlijn parallel aan de weg dus dat komt helemaal goed.

Uiteindelijk komen we bij een bord dat aangeeft dat er een treinstation is “Royal Railwaystation of Cambodia” We wandelen het pad in en we zien op tachtig meter afstand een stationnetje dat zo uit de film “Once upon a time in the west” zou kunnen komen. Er zit een mevrouw met etenswaar (die zitten overal) en er zijn natuurlijk kinderen. Verder wat loslopende kippen en runderen die tussen de rails scharrelen, maar verder is alles verlaten, vervallen en gesloten. En wij maar klagen over 'Station Geldermalsen'.

Op de muur aan de railzijde hangt een bord met “Souschef de la Station”, duidelijk een overblijfsel uit de koloniale tijd.

Een meisje dat een beetje Engels spreekt zegt “not every day no train”.

We lopen weer terug naar de straat en kijken wat rond, wat nu?

Even verderop zien we een oudere heer kijken. Annemarie spreekt hem aan in het Frans, we hebben gemerkt dat de oudere mannen vaak nog wel wat Frans spreken. Hij voelt zich gevleid en spreekt gedistingeerd Frans en is daar trots op. De trein stopt maar drie keer in de vier weken in Pursat! Daar gaat ons plan om met de trein te reizen.

De volgende dag zitten we al om half acht in de bus. Om half tien worden we wakker geschud omdat wij in de stoelen zitten die anderen geboekt hebben. Vrij snel blijkt dat wij op de plaats van bestemming zijn, maar met rust gelaten zijn omdat we sliepen. We zijn dus nu in Battambang, een charmant stadje met voldoende hotels en guesthouses.

Woensdag 20 mei; we besluiten om maar weer een scooter te huren. Wim met een sneeuwwitte broek en Annemarie met korte broek op een oude scooter. We moeten het geval diezelfde dag nog vijf keer aanduwen om te starten.

Kort na het verlaten van de stad gaan de wegen over in roodachtig zand.

We komen bij Phnom (heuvel) Sampeu waarop een kale Pagode staat, in de jaren zeventig gebruikt als gevangenis en ondervragingscentrum door de rode Khmer. In een grot in de buurt liggen schedels en beenderen van de slachtoffers die eerst dood geknuppeld werden en vervolgens door het gat in de bovenkant naar beneden gegooid werden.

Als we in de grot zijn zien we het herdenkingsmonument vol met schedels en beenderen. Een oude man maakt voor ons de deur open zodat we de schedels goed kunnen zien, luguber schouwspel met een vreselijke verhaal.

Weer zo'n 15 km verder komen we bij de 'eerste' Wat (tempel uit Angkortijdperk).

Honderd jaar eerder gebouwd en waarschijnlijk model gestaan voor Angkor Wat.

Een erg aardig meisje loopt met ons de trappen op naar de tempel op een 80 m. hoge heuvel. De tempel werd in de 11e eeuw door koning Uday-adityavarman opgericht. Het is een fikse klim naar de vijf torens van lateriet en zandsteen, maar het meisje wuift ons met haar palmblad koelte toe. Zij doet dit om een paar duizend Riel of een dollar te verdienen. Slow, roept ze ons toe; step by step. Als ze Annemarie even wat zwaarder hoort ademen pakt ze haar bij de arm om de laatste treden te helpen. We voelen ons tachtig, maar stellen onszelf gerust dat we meer last hebben van de warmte dan van onze conditie.

Weer beneden gekomen trakteren we onszelf op water, bier en kokosmelk. Er zijn veel “terrasjes” waar je uit kan kiezen en weinig gasten. We worden naar binnen gepraat door Na. We denken dat het haar terras is, maar ze blijkt werkeloos en wees en spendeert haar dagen door op deze plek rond te hangen en met toeristen te praten. Haar ouders, broers en zussen zijn omgekomen tijdens de Rode Khmer periode en ze wil ons graag nog wat grotten laten zien. Maar voor vandaag hebben we ons portie schedels wel weer gehad.

Desalniettemin neemt Na de taak over van het meisje en wuift Wim koelte toe. Ze is duidelijk van hem gecharmeerd en giechelend vertelt ze dat zijn lange neus een teken van schoonheid is. Ze vindt hem heel 'handsome'. Gevleid betalen we en trekken verder.

We zijn inmiddels wel een heel stuk van 'huis' en hoe nu verder. Het is pas 14:00 uur en we zijn vier uur onderweg. Al een fikse regenbui gehad en weer opgedroogd.

De wegen zijn modderig en glad. De witte broek van Wim is inmiddels beige met bruine vlekken en gescheurd door de soms vreemde capriolen die we met de scooter moeten uithalen. We hebben iets gehoord over een bamboetrein dus op zoek naar het spoorlijntje.

Na ongeveer 20 km over zandwegen met kuilen, bulten en regenplassen en inmiddels tien keer vragen 'Norry' (verbastering van Lorry) komen we in een gehucht waar een spoorlijntje doorheen loopt. Het lijkt niet gebruikt te worden, maar we zien verderop iets verschijnen.

Het is het meest bijzondere en vreemde transportmiddel ter wereld denken wij. Het concept is even eenvoudig als geniaal. Een oude spoorlijn (Phnom Penh naar Battambang), twee mannen, twee assen met ieder twee wielen die ze los op de rails leggen. Daaroverheen leggen ze een bamboevlonder en een dieselmotor als krachtbron met een V-snaar naar de as en klaar is kees. Onze scooter wordt erop gezet, wij voorop en met een snelheid van zo'n 30 km per uur rijden we terug naar Battambang. Alles gaat goed tot er een tegenligger komt, maar daar zijn goede afspraken over. Degene die het lichtst beladen is haalt lading, assen en vlonder van de rails en zet daarna alles weer terug op de rails. Het is niet comfortabel, maar wat een belevenis.

Een witte broek minder, bijna een vrouw erbij, gebruinde kuiten en een ervaring rijker. Wat een dag!

Morgen gaan we naar Siem Reap, de basis voor de vekenning van “Angkor Wat” de tempelstad in de jungle. Wordt vervolgd...........