Op weg naar de Dolfijnen in Kratie via Kampong Cham en daarna naar de bergdorpjes.

Om zeven uur veertig moeten we al bij het boekingskantoor zijn om met een minibusje naar de touringcar gebracht te worden die om kwart over acht vertrekt. Bij het grote busstation aangekomen is het vervolgens weer wachten.

Ondertussen rolt het Cambodjaanse leven aan ons voorbij. Talloze volgeladen, vreemde en bijzondere voertuigen passeren; mobiele winkeltjes, bijrijders van de grote bussen proberen elke voorbijganger de bus in te kletsen en verveelde politieagenten.

Het lijkt wel of de bus eerst vol moet zitten want om kwart over acht gebeurt er niks. Om half negen dienen zich nog allerlei passagiers aan waaronder twee meisjes met een scooter. Overleg tussen de busmannen, vervolgens gaan de spiegels eraf, het voorwiel eruit en hup de scooter gaat horizontaal het laadruim in.

Hopelijk liggen onze tassen er niet naast, mocht de scooter onverhoopt gaan lekken. Maar in Cambodja kan heel veel hebben we al wel gemerkt.

Om kwart voor negen maakt de bus dan eindelijk aanstalten om te rijden, intussen stapt de bijrijder nog drie keer uit om van alles te regelen en staan we honderd meter verder bij het tankstation weer stil. Er stapt wel weer een nieuwe passagier in. Vijfhonderd meter verder maken we weer een stop. Even is er druk overleg, blokkeren we een vrachtwagen die met zijn lading van het terrein af moet, maar daar wordt dan toch een nieuwe passagier opgepikt en kunnen we weer verder.

Om tien over negen maakt de bus eindelijk vaart en lijken we op weg.

De bijrijder deelt zakjes uit, dus we bereiden ons weer voor op kotstaferelen.

Dat blijkt dit keer mee te vallen want het eerste gedeelte is het wegdek goed en maken we vaart.

De gebruikelijke karaoke-dvd wordt snoeihard aangezet. Tijdens het wegdutten schieten we regelmatig overeind omdat de boxen en/of de versterker hun beste tijd hebben gehad; zonder dat iemand aan de knoppen zit schiet het volume naar maximaal.

Om tien uur, na nauwelijks een uur rijden maken we een stop bij een typisch Cambodjaans wegrestaurant. Een verzameling plastic stoeltjes en tafeltjes, eetstalletjes, een fruitmarkt en wc's. We maken snel gebruik van het toilet om vervolgens de bus angstvallig in de gaten te houden. We willen niet, net zoals in Vietnam, het risico lopen dat we te laat zijn.

We zien een jonge koe de restjes van maiskolven opeten die her en der worden neer gegooid. De koe scharelt bijna tot aan de tafeltjes.

Om half elf heeft de chauffeur gegeten dus kunnen we verder. Daar denkt een oude boeddhistische monnik (tevens medepassagier) anders over.

Hij blijft rustig eten en de hele bus wacht maar even tot hij klaar is, pas dan vervolgen we onze reis.

Het wegdek wordt slechter, de dvd gaat gelukkig niet meer aan, maar een meereizende baby heeft geen zin ?eer in de reis en laat dit heel duidelijk horen.

Wederom schrikken we met regelmaat op uit ons dutje.

Na twee stops, want er moet een kind plassen, waarop vervolgens een lading Cambodjaanse mannen ook moet en er ook nog een passagier met twintig dozen bagage instapt, heeft de baby het echt helemaal gehad en stopt niet meer met huilen. Al snel gaat huilen over in een oorverdovend gekrijs. Ze zitten maar drie rijen achter ons, kan die dvd nou toch weer aan misschien..........

Het wegdek kan nog slechter, de bus moet een stuk stapvoets rijden.

De reis duurt langer dan verwacht en het reispilletje van Annemarie raakt langzaam uitgewerkt, een tweede is niet voor handen.

Waar blijft de eindbestemming?

Eindelijk is daar de verlossing. Lichtelijk duizelig en met pijnlijke nekspieren verlaten we om 14:30 de bus, banen ons een weg door de opdringerige taxichauffeurs (where you go sir, I know hotel madame), ploffen neer op het eerste het beste terras dat we tegenkomen en bestellen een cola; het medicijn tegen de misselijkheid.

Na nog zo'n vergelijkbare busrit de volgende dag en we zijn aanbeland in Kratie, Oost-Cambodja.

Om negen uur de volgende ochtend gaan we op de scooter (géén fiets vandaag) naar Kampie. Kampie, een deel van de Mekongrivier 15 km ten noorden van Kratie, biedt de mogelijkheid om de Irrawaddy-dolfijnen van dichtbij te observeren. We gaan met een bootje op zoek naar de dolfijnen.

Al na vijf minuten varen zien we de eerste dolfijnen zwemmen. Ze springen niet omhoog zoals de uitbundige tuimelaars, maar komen half uit het water om adem te halen, waarbij ze een knorrend geluid uitstoten.

Al snel blijkt ons fototoestel niet geschikt om actiefoto's te nemen. Voordat het toestel reageert zijn de dolfijnen alweer onder water.

Dus maar filmen met het toestelletje, en waarachtig we hebben een aardig, enigszins trillend, maar duidelijk filmpje van de dolfijnen die regelmatig boven water komen.

Irrawaddy-dolfijnen – Orcaella brevirostris – voor de collega's van biologie, leven in de diepere delen van de Mekongrivier in Cambodja en Laos.

Het zoogdier met de ronde kop zonder snuit en kleine driehoekige rugvin lijkt meer op een bruinvis dan op een zeedolfijn.

Het is één van de vijf zoetwaterdolfijnen ter wereld en uiterst zeldzaam. Na vijf jaar zijn ze volwassen, meten dan ruim twee meter en wegen tot 150 kilo. Ze voeden zich met vis, garnalen en rivierkreeftjes. Het zijn de meest bedreigde dieren ter wereld onder andere door bevissing met dynamiet of ze raken verstrikt in de visnetten en verdrinken. Er is wel een internationaal project om ze te redden, maar er zijn naar schatting nog maar 150 exemplaren.

Nog onder de indruk van de dolfijnen rijden we op onze scooter wat rond in de omgeving. We zien prachtige kleine hutjes waarin hele gezinnen wonen.

Prachtig is dus wel beeldend bedoeld omdat de leefomgeving van deze mensen bijna bedroevend te noemen is. Het lijkt zo romantisch; varkentjes scharrelend onder de paalwoningen, kippen die in en uit rennen met hun kuikens, de os graast sloom langs de kant van de weg en kindertjes rennen lachend en spelend in hun blote billen rond. Ondertussen slaapt pa in de hangmat of op een soort lage tafel met kokosmat. Moeder rommelt wat met de kinderen of het eten.

Let wel; deze gezinnen leven ver onder het bestaansminimum.

Eindelijk terug in Kratie, met een Angkor biertje in de hand aan de rivier, krijgen we een ongelofelijke onweersbui over ons heen.

Blijkbaar de voorbode van ander zwaar weer wat ons nog te wachten staat.

Bij de enige plaatselijke bank van Kratie blijken onze passen niet geschikt. Met Maestro kun je alleen in de grotere steden van Cambodja terecht.

We moeten dus weer helemaal terug naar Kampong Cham..........dat kost ons twee dagen..... na enige krachttermen leggen we ons bij de situatie neer en regelen een busticket.

Bij de tweede rit ontmoeten we Savan: where you come from? Where you go to? How long you stay in Cambodia? Het gesprek met de jonge Khmer-vrouw begint ook zoals hierboven beschreven. Meestal blijft het daarbij omdat dan het Engels op is. Maar met Savan gaat het verder. We schatten haar begin twintig, maar ze blijkt eenendertig jaar. In het gesprek vertelt ze over haar werk, haar leven en het feit dat ze inmiddels te oud is om nog te trouwen. Cambodjanen trouwen heel jong, zo rond de twintig.

Haar vorige vriendje vond haar te oud en nu is ze alleen. Omdat wij een bruiloft gezien hebben vragen we naar de gewoontes hierover in Cambodja. Wat wij gezien hebben kunnen alleen de rijken zich permitteren vertelt ze ons. De rijken kun je herkennen aan de lichte huid en they are fat. Savan is in onze ogen een hele mooie vrouw maar heeft een veel donkerdere huid en is daarmee minder aantrekkelijk voor welgestelde jonge Cambodjanen. Dat verklaart waarom wij al meerdere keren whitening cream gezien hebben.

Ziekenhuizen, hotelkamers en huisdieren.

Het lijkt ons eens tijd voor een beschrijving hoe we ons toch langzaam aanpassen aan de omstandigheden. Daarmee geven we ongetwijfeld ook antwoord op vragen die ons gesteld zijn.

Annemarie is laat in de avond gebeten (tikkie) door een huishondje dat plotseling naar buiten schoot en hapte. Volgens de richtlijnen moeten we dan naar een ziekenhuis om advies te vragen en evt. injecties te krijgen.

We hebben wat pogingen gedaan, maar voor half elf was bij drie ziekenposten geen arts te bereiken. We gaven het op. Mede omdat de indruk die we kregen van de twee ziekenhuizen die we gezien hebben (zie foto's) niet bijster positief was. De plaatselijke ziekenhuizen hier zijn ondergebracht in een soort van garage waar je ook gewoon naar binnenkijkt. Mensen liggen aan het infuus en kinderen worden gebaard waar de hele straat van kan meegenieten.

Overigens bleek het later loos alarm; het hondje was keurig ingeënt tegen Rabiës.

We hebben inmiddels de nodige guesthouses en hotels gehad en we kunnen jullie vertellen dat daar menig reiziger bij zou afhaken. In grote steden heb je dan nog de dure hotels maar daar voelen wij ons te goed voor. We kiezen voor de kamers tussen de 5 en 10 dollar. Die zijn redelijk te doen. Er zijn ook kamers van drie dollar, maar dan moet je gebruik maken van de gezamenlijke badkamer. Als je de foto's bekijkt van de kamers snap je we dat zelfs wij die keuze niet maken.

We hebben al eens een foto laten zien van de klamboe die beschikbaar was in het hotel maar daar moeten we meestal zelf voor zorgen. Helaas zijn de plafonds vaak te hoog om deze op te hangen. Onze lakenzakken en kussenslopen hebben we al wel verschillende keren gebruikt.

In Cambodja ligt er nl niet meer dan een hele grote badstof handdoek waar je onder kunt liggen. Na een eerste ervaring van pluisjes over het hele lijf en in de mond laten we die voor wat ie is.

Schimmel, papieren wanden en buren(lees: hele straat) overlast is aan de orde van de dag. WC papier is niet aanwezig, erom vragen heeft ook geen zin, want dan moet je zelf naar de plaatselijke supermarkt. Daarentegen is er een Aziatische 'billensproeier' in elk toilet aanwezig, overigens een stuk hygiënischer en op plekken waar de riolering rechtstreeks de Mekong inloopt, wel begrijpelijk.

Wim heeft inmiddels een kakkerlak van zo'n drie centimeter uit z'n bed verbannen en aan Gecko's (zie foto) op de kamer zijn we inmiddels gewend geraakt. Die eten mugjes dus ze zijn meer dan welkom.

Ook mieren en muggen zijn heel normaal in het hotel. Het meest bijzondere dier in onze kamer (hij huisde in de kapotte airco) was wel een Tokay, een soort Gecko maar dan ongeveer 20 cm lang. Ze eten grote insecten tot zelfs kleine vogeltjes.

Het beest maakt een erg hard geluid en houd je de hele nacht uit de slaap. Een soort Teletubbie met z'n Oh Oh, maar dan van zeer hoog naar laag; een hikachtig geluid.

We horen graag of dit beest ook te vinden is op internet.

Na een vijftal busritten zijn we inmiddels in Ban Lung, een klein bergstadje in het noord-oosten van Cambodja. Na een rit van drieeneenhalf uur over onverharde wegen waar de voorwaarden overeenkomen met die van de Python: geen hartproblemen, niet voor zwangere vrouwen. Verder mag je wel kleiner zijn dan 120, maar niet langer dan 1.70 m om veilig in de Van mee te reizen.

We hebben hier in de bergen grootse plannen dus blijf kijken!!!!!