Na onze rustperiode in Banlung nemen we afscheid van Sali en Tum, twee lieve dochters van Mr. T, de eigenaar. We reizen verder naar Zuid-Laos.

Na de inmiddels overbekende bizarre minibusritten (met onze voeten op zakken rijst met knieen tegen de kin) worden we vanaf de grens verder gebracht met een Loatiaanse tuk tuk en vervolgens overgevaren naar Don Det, een klein bewoond eiland in de Mekong rivier. In de Tuk Tuk krijgen we een ongelofelijke onweersbui over ons heen, waardoor de weg naar het veer, vol kuilen en gaten, verandert in een modderpoel. Af en toe hellen we vervaarlijk over naar één kant, maar wonder boven wonder bereiken we zonder 'Mercedes Baby Benz' praktijken de boot.

Vlak voor de grens met Cambodja splitst de Mekong zich in verschillende armen waardoor er duizenden eilandjes ontstaan. Hieraan onleent de streek haar naam 'Si Phan Don': vierduizend eilanden. Vanaf de boot is het een prachtig gezicht; eilandjes met enkel een paar struiken en ook eilandjes met alleen maar varkens. De eilanden die ook in de regentijd boven water blijven worden bewoond. Als we aan land gaan in Don Det zien we alleen maar kleine geschakelde houten blokhutten die een gezamenlijke veranda hebben met zicht op de rivier. Pas de volgende dag als we een wandeling maken over ons eiland en via de Franse brug oversteken naar het buur-eiland, zien we hoe mooi de natuur en hoe vredig het leven is op de eilanden. Don Det blijkt een goede uitvalsbasis voor het bezoek aan twee prachtige watervallen en de reeds genoemde, voormalige Franse spoorbrug. De spoorrails zijn inmiddels gebruikt voor andere doeleinden en de locomotief staat weg te roesten in een weiland, maar de sfeer is nog herkenbaar. De spoorlijn liep over twee eilanden omdat vervoer met boten ter plaatse van de watervallen niet mogelijk was. Voor de watervallen werd de lading overgeladen op de trein en aan het einde van het tweede eiland lagen weer boten klaar om de lading verder over de Mekong te vervoeren.

De grootste waterval is 15 meter hoog en één kilometer breed. Deze imposante waterval van Pha Pheng is de breedste ter wereld (volgens Loatiaanse informatie). Over de gehele breedte stort het water zich over de vele rotspartijen naar beneden. Een magnifiek gezicht, zeker omdat we, over de rotsen naar beneden klauterend, dichtbij kunnen komen. Daarbij moeten we af en te over een dun boomstammetje balanceren, neergelegd door de vissers die in het snelstromende water hun netten hebben uitstaan. We hebben daar beneden aan de waterval even zwijgzaam zitten kijken, luisteren en vooral genieten van dit prachtige natuurgeweld.

Na twee primitieve nachten in Don Det genieten we van een heerlijke luxueuse nacht in een guesthouse in Pakse in een kamer met airco, badkamer zonder geluidsoverlast 's-ochtendsvroeg om half zes. Om half negen een heerlijk ontbijt van gebakken eieren met brood, Lao-thee en ter afsluiting een heerlijke kop koffie. Terug naar de kamer en dan lekker poepen op een westers en schoon toilet mmmmmm.............

Om half één, een uur later dan op ons busticket staat, vertrekken we naar de hoogvlakte van Bolaven, 'plaats van de Laven' (Laven is de grootste etnische groep in de streek). Om half tien zijn we echter al op het busstation dus dat betekent drie uur wachten. Nou is op elke plek waar mensen samenkomen of even vertoeven een markt, dus echt vervelen doe we ons niet. Het laatste uur hebben we onszelf vermaakt met het kijken naar de vertrekkende bussen; een wiel verwisselen terwijl de bus vol zit met mensen; een touringcar(achtige) bus die bovenop volgestapeld wordt met lading waardoor deze geen balans meer heeft. Nou ja, vermaken.... we beseffen dat hierdoor veel ongelukken gebeuren. We reizen zelf in een iets luxueuzere touringcar die pas vertrekt als er voldoende passagiers zijn. De wegen zijn verhard hoewel Laos tot de minst geasfalteerde landen ter wereld zou zou moeten behoren (komt misschien later nog). Op een kruising worden we gedropt en geacht zelf een Tuk Tuk te huren naar onze uiteindelijke bestemming. Dat was in Cambodja wel anders; daar werd de reis van begin tot eind voor je geregeld. Maar ook dit gaat goed (hoewel Wim zijn hoed vergeet bij het overstappunt) en komen we in Tad Lo, een dorpje midden in het Bolavenplateau waar vanuit het gehele gebied met de scooter bezichtigd. Het schilderachtige landschap bestaat uit dichte bossen en watervallen, met her en der kleine dorpen van de Mon-Khmer. De hoogvlakte ligt op 1000 meter hoogte en heeft het hele jaar door een gematigd klimaat. Koffie, thee, kardemom en vruchten zoals de Durian (nog steeds niet geproefd... wel de penetrante geur geroken) komen van deze hoogvlakte. We vinden opnieuw een prachtig guesthouse met uitzicht over de rivier de Set Set.

Op een rustig moment lopen we het primitieve dorpje in (het prehistorisch dorp in Eindhoven is er luxe bij). Het is alsof je terugstapt in de 19e eeuw, met één uitzondering en dat is TV en sateliet. Het is werkelijk onbeschrijfelijk hoe mensen hier wonen en leven. Kinderen, varkentjes, kippen, koeien, geiten, werkelijk alles loopt en leeft hier door elkaar en met elkaar. De woningen zijn soms onvoorstelbaar, het is niet te beschrijven en eigenlijk ook niet te fotograferen (zie toch de foto's). De dorpsgemeenschap maakt een goede indruk op ons. Gereserveerd en met enige trots kijkt men hoe wij ons door het dorp begeven. Let wel; er zijn niet echt straten, het is alsof je via paden naar de buren loopt. Laotianen zijn minder uitbundig en meer gereserveerd dan de Cambodjanen, maar wel aardig. Voor het eerst begon een kindje te huilen toen wij door het dorp liepen en Wim te dichtbij kwam, maar goed; dat gebeurt in Nederland regelmatig als Wim te dichtbij komt!

Een dag later verkennen we het Bolaven plateau per scooter. Hier in Laos is een scooter een stuk duurder dan in Cambodja en Vietnam. Het waarom is niet geheel duidelijk; wellicht hebben ze minder beschikking over scooters of proberen ze de prijs hetzelfde te houden als van een georganiseerde track. Ook internet is hier beduidend duurder. Dat komt volgens een Engelsman die we spreken omdat in Laos internet gehost wordt door de regering en er slechts duizend gebruikers zijn in het hele land, voornamelijk toeristen. We weten wat van de huurprijs van de scooter af te dingen en hebben zo de vrijheid om de wegen in te slaan die wij willen.

Door een bord over de aanleg van een nieuwe stuwdam (vast gedaan met internationale hulp) dat we volgen, raken we een beetje verdwaald en komen vervolgens door de meest prachtige bergdorpjes van de hoogvlakte. Hechte gemeenschappen volledig op elkaar aangewezen. We komen langs koffie en theeplantages en vooral ook veel bananen. In een van de dorpjes zijn we toe aan een pauze. Lao beer is altijd voorradig en in tegenstelling tot Cambodja vanuit de koelkast geserveerd ipv een koelbox met ijsblokken. Je moet je voorstellen dat in zo'n dorpje van dertig houten of bamboe hutjes er één of twee hutjes zijn die de functie hebben van supermarkt (te zien aan zakjes shampoo die aan het plafond hangen) en tevens plaatselijk café (te zien aan flesje frisdrank die zijn uitgestald en een tafel met stoeltjes). Het is alsof je bij mensen thuis bent beland en dat is tevens de charme van dit gebied hier in de bergen. We krijgen een biertje geserveerd en krijgen daar ongevraagd fruit bij. Bananen en een soort van hele kleine manderijntjes, heerlijk zoet. Wim papt natuurlijk weer aan met het kleinste kind van het gezelschap en Annemarie krijgt van de grootvader (die erg gecharmeerd is van die westerse dame) twee prachtige rode bloemen. Wat een geweldig land!!!! Een flinke hagedis (moet nog drie keer zo groot worden volgens opa) die ze gevangen hebben trekt nog even onze aandacht, maar het is niet duidelijk waarom dit dier gehouden wordt? Voor de maaltijd misschien? We komen er niet achter ondanks gebarentaal en het gebrekkige Engels van deze bewoners.

We hebben een aardige indruk gekregen van de hoogvlakte en we vertrekken morgen naar hoger gelegen gebieden. Ook backpackers reizen de gebaande wegen en wij willen juist van de grotere wegen afwijken, maar dat is voor toeristen een beetje moeilijk te regelen. We gaan dus morgen in een dorpje langs de weg zitten om te wachten op het lokale vervoer. Misschien duurt dit avontuur maar één dag en gaan we morgen weer naar een soort reisbureau.

Wordt vervolgd...........