Om half negen komen de deelnemers van de trekking bij elkaar, drie westerlingen (Anne een Française en wij) en een gids. Later zal daar nog een berggids (bewoner van de bergdorpen) bijkomen. We worden naar het vertrekpunt gebracht door een tuk tuk. Het dorp waar we starten is al meteen een prachtig authentiek dorp van de Hmong waar we uitleg krijgen over hoe ons te gedragen ten opzichte van de bergbewoners. We krijgen ook nog eens vier liter water mee in onze rugzak waardoor het gewicht aardig toeneemt. Het huis van de Shaman bezoeken is onze eerste actie en we zien hoe hij met acht huisgenoten in een ruimte leeft. De Shaman is de medicijnman van het dorp waar mensen eerst naar toe komen bij ziektes, tegenslag etc. Hij heeft ook een hele wand met relikwiën waar we uitleg over krijgen en meteen weer vergeten.

Dan begint de wandeling door de rijstvelden overgaand in suikerrietvelden. De gids vertelt ons dat het bruine suiker is en 1500 dollar per hectare oplevert. We zien op de rijstvelden hele groepen Loa rijstplantjes uitzetten. Langzaam gaat de route over in struikgewas en hoog riet dat amper een pad te noemen is. Als we even stoppen bij een prachtig uitzichtpunt over de rijstvelden waar we doorheen gelopen zijn, begint het te regenen. We weten dan nog niet dat het vervolgens 48 uur zal blijven regenen. De tocht wordt zwaarder en de helling steiler. We moeten onze regenkleding aan, de rugzak is al zwaar en de temperatuur loopt op. Om half twaalf regent het gewoon voluit terwijl we onze lunch nuttigen onder een boom voor enige beschutting; kleefrijst, stukjes gebakken vlees en omelet, allemaal in bananenblad verpakt. Uiteraard met de handjes eten. Na de lunch denken we het wat gemakkelijker te krijgen, maar het omgekeerde blijkt het geval. Het pad is niet meer te herkennen, het wordt nog glibberiger en de verzuring treedt in. We klimmen in drie uur tijd van 1200 meter naar bijna 2000 meter over bijna onbegaanbaar modderig terrein. Om drie uur zien we de eerste contouren van een hooggelegen bergdorpje.

We geloven onze ogen niet als we het dorp 'Paw ai ko' binnenlopen: moeten wij hier logeren? Een bergdorp van de Akha (een etnische minderheid) zonder enige vorm van luxe. Het eerste dorp dat wij zien waar geen stroom en stromend water is. Mensen leven hier letterlijk nog in de middeleeuwen met het daglicht als leidraad. We komen bij onze hut, eenzelfde hut als al die andere hutjes in het dorp. Als Annemarie naar het toilet vraagt antwoordt de gids door de vrije natuur in te wijzen. Allereerst maar even onze vieze schoenen en broeken schoonspoelen in een viezig waterstroompje. Als we terugkomen bij onze hut zit de hele veranda vol met mannen. Er is al vuur gemaakt door de gidsen en we kunnen onze natte spullen bij het vuur zetten en ophangen. Vuur wordt gewoon binnen in de hut gemaakt in het zogenaamde keukengedeelte. Een schoorsteen is er niet, de hut is voldoende open om het grootste deel van de rook te laten verdwijnen.

Nadat we ons gefatsoeneerd hebben gaan we tussen de mannen op de veranda zitten en proberen met handen en voeten wat te communiceren, we hebben helaas geen goed communicatieplan ;-). Eén van de mannen maakt ons duidelijk dat ze Lao Lao (whiskey) hebben. Het is de bedoeling dat wij een fles Lao Lao kopen en we die met z'n allen leegdrinken. Wim laat meteen een fles brengen die ons 12.000 kip kost; iets meer dan één euro (kip is de munteenheid van Laos). De man komt terug met de fles whiskey en twee kleine vieze glaasjes (hopelijk doodt de alcohol alle resterende bacteriën). Wij krijgen als eerste een borrel en daarna gaat de fles rond bij de mannen, we hebben nieuwe vrienden voor het leven! Anne, onze reisgenote, drinkt nooit alcohol, maar onze berggids doet graag mee.

Onze gidsen maken het avondeten klaar dat bestaat uit gekookte rijst, gebakken vlees en geroosterde bamboe met chilipepers. En als toetje, geschenk van het dorp, gestoomde maiskolven met een kopje lao-thee. Tijdens de thee zit een viertal mannen in het keukengedeelte de restjes van ons eten op te eten. Na het eten herhaalt het ritueel rondom de whiskey zich nog een keer. Vervolgens roept onze gids wat richting dorp. Verschillende mannen op onze veranda herhalen dit en er komt beweging in de groep vrouwen en kinderen die op afstand staan. Even later komen vier jonge meiden naar onze hut gelopen. We krijgen een traditionele Akha-massage die wordt gadegeslagen door de mannen en een paar nieuwsgierige meisjes. Alle vrouwen leren het masseren al op jonge leeftijd om de mannen die het zware werk doen te kunnen masseren. Op de vraag waarom de mannen niet leren masseren (de vrouwen lopen tenslotte zes uur per dag met zware manden op hun hoofd en schouders) komt geen antwoord.

Om acht uur is het donker dus we gaan slapen. Een drie centimeter dikke matras wordt op de bamboe bodem gelegd met een keihard hoofdkussen en een deken. We liggen met z'n vijven naast elkaar in de hut, drie westerlingen en twee gidsen. Als het vuur nog wat oplaait zien we gelukkig net op tijd dat de schoenen die daarboven hangen beter weggehaald kunnen worden tijdens de nacht. Als een van de gidsen de geiten wegjaagt die steeds op onze veranda klimmen, wordt het iets rustiger. Nog slechts een enkel varken scharrelt onder onze hut. Dan blijkt er een koe te moeten bevallen. Het geluid van de kalvende koe houdt uren aan. Het is dus niet zo verwonderlijk dat we slecht slapen.

We worden om half zes gewekt door de vele hanen in het dorp, gevolgd door de kakelende vrouwen die alweer actief zijn. We trekken dezelfde kleding weer aan en ook onze schoenen die iets droger zijn. Wassen is niet aan de orde, we poetsen alleen onze tanden. Als we op de veranda de vroege bedrijvigheid (het is nog maar zes uur) in het dorp zitten te observeren, worden we verwend met een lekkere kop hete thee. Het ontbijt bestaat uit droge noedels in bouillon en een klef zoet broodje.

Tijdens het ontbijt willen we meer weten over het leven van deze mensen en uiteraard over 'opium'. Dan blijkt dat opium nog steeds wordt verbouwd op geheime plekken in de bergen waar de overheid niet komt. Vooral de bergketen langs de Mekong is daarvoor geschikt. Opium is nog altijd prominent aanwezig in het dorp, vele mannen roken opium en een groot aantal is verslaafd. We hadden het al wel gezien: de ingevallen gezichten, de glazige blik en de magere, kromme houding. Veel van de opium gaat naar Myanmar en China, soms in magen van koeien die vervoerd worden naar andere landen (waar kennen we dat trucje ook weer van?).

De Akha is een zeer bijgelovig volk. Bij de ingang van het dorp is een toegangspoort die hen scheidt van de grote boze wereld. Wij mogen de poort ook niet aanraken. Pas sinds 1999 is invloed uitgeoefend door de overheid op andere effecten van hun bijgeloof. Als een vrouw bevalt van een tweeling brengt dat ongeluk in het dorp. De vrouw moet zo snel mogelijk het dorp uit met de tweeling om ze ergens weg te geven. Tien jaar geleden werd de tweeling nog gedood door de dorpsbewoners. Het hele dorp besprenkelde de baby's met gloeiende as tot ze dood waren. Als varkens maar één of twee biggen hebben brengt dat ook ongeluk in het dorp. De biggen worden dan gedood. Als ze meer biggen hebben is er natuurlijk niks aan de hand. Varkens moeten overigens buiten het dorp bevallen en geiten in het dorp (of andersom) anders brengt dit ook ongeluk.

Op het hoogste punt van het dorp staat een vierpoot met een zogenaamde schommel. De schommel wordt gebruikt tijdens een jaarlijks ritueel feest en is tevens een officiële ontmoetingsplek voor huwbare jongeren. Akha verorberen vrijwel alles wat eetbaar is; varkens, honden, geiten, kippen, insecten, en vele soorten groenten en kruiden. Verder alles wat er nog te jagen valt. We zagen bij binnenkomst in het dorp een jonge man met een éénloops geweer (een zoals op oude tekeningen van prairiejagers in Amerika). Inmiddels zijn verschillende gezinnen verhuisd naar het dal. Er wonen nog 38 gezinnen in het dorp met in totaal 180 inwoners. Deze bergbewoners blijven hier wonen omdat ze dit (vrije) leven wensen, maar ook vanwege de opiumteelt en opiumgebruik.

Om half acht vertrekken we weer, het regent nog steeds. We doen een kleine donatie aan het dorp en Annemarie doneert ook haar Sarong (omslagrok) die ze voor deze tocht gekocht had op de markt. De sarong zou nodig zijn om je bedekt te kunnen wassen, maar in dit dorp is zoals gezegd geen stromend water dus ook geen wasplaats. Het dorp loopt overigens ook leeg, de vrouwen lopen naar de markt en de mannen gaan ook aan het werk (wat het ook mag zijn). Vrouwen lopen elke dag op en neer naar de markt (3 uur heen en 3 uur terug) om inkopen te doen maar ook om stiekum opium verhandelen. Dit vindt plaats achter de façade van handwerkspullen die op de markt verkocht worden. De tocht naar beneden is zwaar omdat het inmiddels door de zware regenval erg glad geworden is op het smalle pad, met rechts vaak steile rotsen en links een behoorlijk steile afgrond. Onderweg zien we de gevolgen van de zwerflandbouw. Het schijnt dat met name de aanplant van rubberbomen, door Chinezen aangespoord, de meeste schade aanricht omdat complete bergen daarvoor worden platgebrand. Om de vijf jaar branden de bergbewoners een nieuw stuk bos plat om vervolgens droge rijst, mais of suikerriet te planten. Na zo'n 15 jaar komen ze weer op hetzelfde terrein terug en verbranden ze het nieuwe hout weer. Deze cyclus is slechts drie keer te herhalen en dan groeien er geen bomen meer. Met opnieuw kletsnatte voeten en een ongelofelijk vieze broek komen we terug in de bewoonde wereld. We worden met een tuk tuk naar het restaurant van onze eerste gids gereden.

Naast dit werk heeft hij samen met zijn vrouw en dochter een klein restaurant aan de rand van het dorp. Het gebouw is in z'n geheel in bamboestijl opgetrokken. Daarnaast hebben ze een 'herbal' sauna en massage. Ter compensatie voor de weersomstandigheden krijgen we een heerlijke lunch geserveerd van kleefrijst, gebakken rund en omelet. Na het eten neemt de berggids afscheid van ons. Met onze restaurantgids praten we nog wat na en wisselen gegevens uit. Hij wil ooit nog een guesthouse aanbouwen, ook in bamboestijl. Het uitzicht vanuit zijn restaurant is fenomenaal, rondom in de rijstvelden met de Chinese bergen op de achtergrond. We kunnen zijn restaurant (Muang Sing View) en zijn toekomstige guesthouse inclusief trekking, van harte aanbevelen bij reizigers die Muang Sing aandoen (somphonemx@hotmail.com).

Wij gaan Laos verlaten met de volgende gevoelens: waardering voor het natuurschoon van Laos en tegelijkertijd verwondering over de vervuiling en vernietiging van diezelfde natuur. Genoten van de vriendelijkheid van de Lao en tevens verwondering over de botheid van dit volk. Geleerd dat we niet zo maar kunnen vertrouwen op de menukaart, dit leidt vaak tot 'oooh sorry, no hep'

We moeten over twee dagen Laos verlaten hebben i.v.m. de vervaldatum van ons visum. De volgende verhalen en foto's zullen de komende zeven weken dus vanuit Vietnam komen.Voor jullie allemaal een hele goede vakantie gewenst, groet aan iedereen en kom gezond weer terug!!!! Wij blijven gewoon schrijven.......