Na onze trekking komen we vroeg in de middag in Luang Namtha waar we nog voldoende energie over hebben om de bus naar Oudomsay te nemen. Vanaf daar is het nog zo'n honderdvijftig kilometer naar de Vietnamese grens. We denken dat zo'n afstand in één dag met de bus te doen is en we besluiten om een extra dag in Oudomsay door te brengen om de natte spullen (nog van de trekking) uit te wassen en alles te laten drogen.

De laatste dag in Laos starten we vol goede moed; we zijn klaar voor Vietnam. De eerste 80 kilometer is wel een zware bergrit, maar verloopt gemakkelijk en we komen rond 13.00 uur in Muang Khoua aan, een klein dorpje aan de rivier 'Nam Ou'. Als we daar aankomen wordt ons duidelijk gemaakt dat de bus naar de Vietnamese grens vandaag niet rijdt omdat het drie dagen geregend heeft. Als de bus die van de Vietnamese grens terugkomt vandaag wel aankomt zal deze pas de volgende dag om zeven uur vertrekken. Wij vertellen dat we vandaag nog de grens over moeten omdat ons visum afloopt. Jammer voor ons dus, maar volgens de Lao 'no problem'.

Als we 's-ochtends om zeven uur bij de rivier aankomen worden we overgezet met een klein bootje, er is geen brug, en zien we daar aan de overkant een kleine bus staan. Het is een extra sterke bus wordt ons verteld omdat de weg erg slecht is. Erg slecht is overdreven, de weg is onbegaanbaar. We doen vijf uur over een stuk van minder dan tachtig kilometer. Het is een soort Brennerpas, maar dan 32 kilometer over een lemen bospad, diepe modderpoelen en enkele keren moeten we zelfs op ondiepe plekken een rivier oversteken. De bus zit meerdere keren gewoon vast, maar kan steeds loskomen, dit vooral door de kwaliteit van de buschauffeur. De man weet de bus, wanneer deze in de slip raakt, te corrigeren. En dat allemaal in scherpe bochten kort langs de afgrond, zelfs Wim begint een beetje de kriebels te krijgen.

Als we dan eindelijk bij de Laosgrens 'outcheck' zijn, hebben we erg veel moeite om uit te leggen dat het niet onze planning, maar de Lao-wegen zijn die er voor zorgen dat wij een dag te laat zijn. Na een hele discussie moeten we tien dollar (7,5 euro) boete betalen. Op naar de Vietnamese grens, hier duurt het alles bij elkaar een uur voor we de grens over zijn. Zelfs onze lichaamstemperatuur wordt gemeten om te zien of we niet een of andere ziekte zouden kunnen hebben. Om 14.00 uur en helemaal gaar komen we aan in Dien Bien Phu, 30 kilometer voorbij de grens en eindelijk in Vietnam. Dien Bien Phu is een saaie stad waar een normale maaltijd eigenlijk niet te verkrijgen is. We zijn misschien ook een beetje teveel verwend door de Lao-keuken. Daarbij regent het verder de hele middag en avond. We zien wel dat ze op de markt 'hond' verkopen. Een raar gezicht om een geslachte hond, kortgesneden te zien liggen tussen de andere vleeswaren. Onderweg naar Hanoi, de volgende dag, zien we vaak grote uithangborden van restaurantjes met 'Com' (rijst), 'Pho' (soep) en 'Thit Cho' (hond). Ook op de markt in Hanoi zien we later dat er hond verkocht wordt.

We zijn in Hanoi na een tien uur durende reis door een prachtig landschap. Helaas regent het de hele dag en daardoor is het uitzicht wel beperkt. Hanoi is een geweldige stad en in tegenstelling tot Saigon een groene stad. Lange, brede lanen met bomen, parken met kleine meertjes en mooie gebouwen. De hand van de Fransen is in vele gebouwen nog te herkennen. We bezoeken het Mausoleum van Ho Chi Minh (met het gebalsemde lichaam van uncle Ho)en het naastgelegen presidentieel paleis waar Ho Chi Minh overigens weigerde te gaan wonen. Hij gaf de voorkeur aan een simpele houten paalwoning zoals het een echte socialist betaamt. Het mausoleum is indrukwekkend zoals het in de ruim opgezette omgeving staat. We zien de 'Eenzuilige Pagode' (11e eeuw), de rode brug en een oude toegangspoort van de citadel uit de Ly-dynastie. We wandelen door de Franse wijk en logeren in de oude handelswijk net boven het Hoan-Kiemmeer (het meer van het teruggeven zwaard). Het meer dankt haar naam aan de volgende legende; In het begin van de 15e eeuw hielden de Chinese troepen van de Ming-dynastie het noorden van Vietnam bezet. Op een dag vond een visser een magisch zwaard in zijn netten en gaf deze aan generaal Le Loi. Deze versloeg daarop de Chinezen en riep zichzelf uit tot keizer Ly Tai To. Bij een viering op het meer dook plots een reuze schildpad op en rukte het zwaard uit de handen van de keizer. Deze kwam tot de conclusie dat daarmee het zwaardteruggeven was en gaf het meer de naam 'Hoan-Kiemmeer', het meer van het teruggeven zwaard.

Het is een genoegen om te flaneren door deze stad. Het is ook wel een drukke stad met zo'n vier miljoen mensen, maar erg sfeervol met vele restaurantjes, winkeltjes, galeries, café's en hotels/guesthouses dat ons in de verte wel wat doet denken aan Parijs. Ook in Hanoi eten we op straat. Terwijl wij bij een laag tafeltje aanschuiven horen we andere westerlingen zeggen 'eigenlijk zouden we hier moeten eten'. We bezoeken het oorlogsmuseum en ook een modern theater. Annemarie krijgt een rondleiding van de theaterdirecteur, terwijl een bekende Vietnamese acteur wordt geinterviewd over het nieuwste stuk dat binnenkort gaat spelen in dit theater.

Later....... huren we een motor, een 250 cc 'Off the Road'. We kunnen voor 17 miljoen Dong van Hanoi naar Saigon reizen en daar de motor achter laten. Geen gevaarlijke busritten meer; we nemen ons lot in eigen hand. Niet meer met z'n dertigen in een busje voor tien personen stuiterend over de slechte wegen; we zitten voortaan met z'n tweetjes op een goed verende motor! Wat een vrijheid gaan we voelen; stoppen wanneer en zo lang we willen en net zolang door een stadje rijden totdat we het centrum hebben bereikt en een goed guesthouse hebben gevonden. Het laatste gedeelte van onze reis wordt vanaf donderdag helemaal anders! Even voor alle duidelijkheid: vanaf nu gaat het dus niet meer regenen ;-)