Annemarie en Wim in América Latina

Een adembenemende actie met als gevolg een onoverkomenlijke koerswijziging

We schrijven dit verhaal vanuit l'Hôpital Français de Hanoi. Kamer inclusief ontbijt, lunch en diner, 24-uurs service en internet. Zo luxe hebben we nog niet gezeten en dit alles betaald door de verzekering ;-) Maar goed, serieus; ons motoravontuur is ten einde. We waren ervan overtuigd dat we het letterlijk waanzinnige verkeer in Vietnam de baas waren. Ondanks onze alertheid en Wim's veilige manier van rijden zijn we toch door een vrachtwagen geschept. Vraag niet hoe en waarom: we zijn allebei het moment voor, tijdens en direct na de botsing volledig kwijt. We praten er met elkaar over, maar er komen geen beelden terug. Gelukkig maar, dan worden we ook niet geplaagd door ellendige nachtmerries.

Geestelijk zijn we verder allebei helemaal okay, lichamelijk hebben we wel wat deuken opgelopen. Als bestuurder heeft Wim de ergste klappen gehad; zeven gebroken ribben, een gebroken sleutelbeen, linkerhand en rechteroor, een scheur in zijn heup en wat schaaf- en snijwonden. Alsof dat nog niet genoeg is hebben zijn gebroken ribben zijn long beschadigd waardoor deze is gaan bloeden en is ingeklapt. Operatief is er een drain ingebracht om het bloed weg te halen en operatief zijn de sleutelbeen en de hand gezet.

Ook Annemarie heeft een operatie moeten ondergaan, maar een stuk minder heftig. Een gebroken onderbeen is gezet en de huid van de knie die open lag is gerepareerd. Verder heeft ze één gebroken rib, ook wat kneuzingen en wat hechtingen hier en daar .

We snappen dat voor wie dit leest en nog niet (of gedeeltelijk) op de hoogte was, dit wel even schrikken is. Ook voor ons was het een vreemde gewaarwording om het ene moment, na een pauze, weer op de motor te stappen en het andere moment bebloed in een auto te zitten op weg naar een EHBO zonder besef van wat er gebeurd is.

Maar het gaat goed met ons. Wat ons gerust stelt is dat Renée goed en rustig reageert op het nieuws, dat Robin met iets minder gedetailleerde informatie op vakantie is in Kreta en Tijn idem dito heerlijk op fietsvakantie gaat met Mark. Ondanks onze tegenslag blijven we positief en heel sterk samen. Een tijd lang hebben we hoop geput uit het feit dat we over een week of twee weer op een heel rustige manier verder zouden kunnen reizen. Maar vandaag is definitief het doek gevallen; we komen naar huis.


Op dinsdag 14 juli vertrekken we vanuit Ninh Binh naar Vinh. Het eerste uur zetten we in een internetcafé ons verhaal en de foto's op de website waarna we op de motor stappen. Na een tocht van vier uur met een fantastische lunch (zie foto's) zijn we in Vinh, een drukke stad vlakbij het geboortehuis van Ho Chi Minh. De bedoeling is om hier een nachtje te bljiven, het geboorthuis te bezoeken en door te reizen naar Hué. Maar de stad is te groot en te druk naar onze zin. Na een stop voor een verfrissend colaatje besluiten we door te reizen naar een plaatsje verderop aan de kust, nog maar 30 km. Daar kunnen we een paar dagen luieren en zonnen. Helaas, dit gaat niet gebeuren.

Voor mijn gevoel nog maar een paar minuten nadat we weer zijn vertrokken krijgen we een ongeluk. Althans, dat wordt ons later verteld, want enige herinnering is er niet. Omdat mijn geheugen eerder begint dan dat van Wim vervolg ik in de ik-vorm in tegenstelling tot de andere verhalen die we samen geschreven hebben.

Ik zit in een auto en kijk naar Wim die kreunend en met gescheurde kleding naast me zit. We kijken elkaar aan en vragen wat er gebeurd is. Kijkend naar Wim's bloedende oor en bleke gezicht word ik bang en vraag ons zo snel mogelijk naar een ziekenhuis te brengen. Dat de mannen voorin dit niet verstaan begrijp ik later pas, maar het is logisch dat ze met ons onderweg zijn naar medische hulp en we niet de rimboe in worden ontvoerd. Wie deze mannen zijn weet ik niet. Ik denk alleen maar: einde reis. We arriveren bij een soort van EHBO wat later het Public Hospital in Vinh blijkt te zijn. We worden hardhandig op een brancard gelegd en daar begint het wachten. Ik voel nu pas de pijn in mijn been en mijn hoofd en als ik me probeer op te richten om te kijken waar ze Wim laten word ik onmiddellijk bestraft door mijn ribben die me duidelijk maken weer te gaan liggen. Tientallen Aziatische ogen staren me aan. Wie zijn deze mensen en waarom doet niemand iets? Eindelijk word ik weggereden, maar twee meter verder weer neergezet om ruimte te maken voor andere kreunende gewonden. Waar zijn we? Waar is Wim?


Dan spreekt een aardige Vietnamees me aan. Hij kan een beetje Engels, komt net van een workshop die hij in dit ziekenhuis gevolgd heeft, ziet ons liggen en besluit ons te helpen omdat hij weet dat er in dit ziekenhuis bijna niemand Engels spreekt. Hij vertelt me dat Wim op weg is naar de röntgenafdeling om en dat ik daar ook zo naar toe wordt gebracht. Hij geeft me zijn telefoonnummer dat ik kan noteren in mijn mobiele telefoon die godzijdank nog in mijn gescheurde broek zit.

Dan ga ik eindelijk naar de röntgenafdeling waar ze foto's maken van mijn been. Vervolgens wordt mijn brancard in een open gang tussen twee gebouwen neergezet. Ik sta in de buitenlucht en zie de Gecko's boven mijn hoofd lopen. Aan de verpleegster die bij me is vraag ik 'nuoc'; water, het enige Vietnamese woord dat ik ken. Ze loopt weg om vervolgens het komende half uur niet meer terug te komen. Zonder te drinken word ik weer in de hal gelegd waar we ook binnenkwamen. Er blijft een man bij mij bed hangen. Wie is dit? Hij spreekt geen woord Engels. Wat gaat er met ons gebeuren, waarom moeten we zolang wachten? Ik besluit de aardige Vietnamees te bellen, Hij zit net te eten en vertelt me dat hij er over twintig minuten zal zijn. Ik vraag hem om met de man naast me te spreken om uit te vinden wie hij is. Het blijkt de chauffeur van de vrachtwagen te zijn die ons heeft aangereden. Zijn shirt zit onder het bloed. Hij is niet gewond dus dat bloed moet van een van ons zijn.

De brancard waar ik op lig is nog comfortabel vergeleken met het bed waar ik op word gelegd. Geen matras, alleen een cocosmat. Tientallen vrouwen om me heen waarvan twee in een soort van vaal verpleegsterskostuum die aan me beginnen te sjorren. Ik blijk op de verpleegafdeling te zijn beland, maar dit is niet af te zien aan de ruimte. Okay; de hoeveelheid bedden verraden het, maar de grauwe muren, de afwezigheid van klinisch licht en apparatuur zijn misleidend. Mijn kleding wordt kapot geknipt en ik word “verbonden”. Voor mijn gevoel gaat er een liter betadine in de wond op mijn knie en ik grom meer dan bij mijn bevalling. In een spalk en slordig verband om mijn hoofd (knip; daar gaat een lok) wordt mijn bed tussen de anderen gezet (het verbinden gebeurde in de gang.) Ook Wim ligt daar, maar dat hoor ik later pas als de aardige Vietnamees arriveert. Dan is er uiteindelijk ook een Engels sprekende dokter die me uitlegt dat mjn knie in puin ligt en ik geopereerd word om de stukjes eruit te halen. Wim heeft een gebroken sleutelbeen en gekneusde ribben en geen operatie nodig. Ik leg de dokter uit dat ik liever in NL geopereerd wil worden en zeg met klem tegen de aardige Vietnamees dat ze niet mogen opereren zonder mjin toestemming. Ik wil met Wim overleggen en hoor en zie de dokter praten met iemand in het Engels. Ik vraag hem of hij wat kan schuiven met de bedden en ja hoor, na wat commando's zetten alle Aziaten in de ruimte zich in beweging en wordt Wim's bed naast het mijne gezet. De voltallige familie van elke Vietnamese patiënt op de verpleegafdeling is aanwezig en zit op of rond het bed. Ook onze bedden worden bevolkt door mensen die ons vol medelijden aankijken. 'Ik wil weg, ik wil naar huis' is het enige dat ik kan denken. Wim, die dan nog denkt dat mijn letsel het ergst is, legt me uit dat ik binnen twee weken herstel en dat we onze reis kunnen hervatten. Ik twijfel, deel zijn optimisme nog niet. Ik zie, samen met de aardige Vietnamees, dat hij er ernstiger aan toe is dan de doktoren ons doen geloven. We praten wat en ontdekken dat de mensen om ons heen de chauffeur met zijn familie is. Zijn vrouw krijgt opdracht wat te drinken voor ons te halen en zijn zoon waaiert Wim wat koelte toe. Wat een cultuur. Het is inmiddels 22:00 uur, maar hongerig zijn we niet.

Dan komt de dokter met het verlossende antwoord: we worden naar een ziekenhuis in Hanoi gebracht waar iemand van de Nederlandse Ambassade ons verder zal helpen. Ik zak opgelucht in mijn harde kussen; de morfine gaat werken, nog niet wetende wat voor ellendige rit ons te wachten staat.


Hanoi is 350 km. We doen er zeven uur over, de hele nacht. De eerste uren dommelen we wat weg, nog onder invloed van de morfine. Maar dan raakt deze uitgewerkt. Bij elke hobbel kreunt Wim en uiteindelijk houdt hij het niet uit. We weten dan nog niet dat zijn ribben gebroken zijn en zijn long geperforeerd is. Hij krijgt water, krijgt wat meer medicatie in zijn infuus en wordt iets verlegd op de harde brancard in de rammelige ambulance die van binnenuit meer lijkt op een bestelauto. Medische apparatuur is afwezig. Maar door het stilstaan is het vreselijk warm geworden in de auto waardoor ik misselijk word. Ik vraag ze weer te stoppen en maak duidelijk dat ik moet “throw up”, maar dat woord kennen ze niet en “vomit” komt even niet in me op. Ik kan het niet meer inhouden en kots naast mijn brancard. De rest gaat naar buiten als de zijdeur eindelijk openschuift. Ik kan alleen maar sorry, sorry mompelen. Een uurtje later, het wordt al licht, is de pijn voor Wim ondraaglijk geworden en krijgt hij een shot morfine.

We rijden Hanoi in, maar de stad kennende weet ik dat het nog een hele tijd kan duren voor we op onze bestemming zijn. De verlossende stop komt, maar weer zijn we in een EHBO-schuur beland waar ze in gebrekkig Engels vragen wat er gebeurd is en of we een vriend hebben in Vietnam. We willen hulp! Ik word opnieuw verbonden en weer gaat er een liter betadine in de wond. Het is in ieder geval goed ontsmet. Wim vraagt om hem rechtop te zetten. Zijn rug en schouders zijn zeer pijnlijk na 14 uur op een brancard, maar ze begrijpen hem niet. We worden weggereden naar een andere ruimte; weer tientallen Aziatische ogen en daar is de chauffeur ook weer. Waar komt hij opeens vandaan?

Ik moet erg plassen en probeer dat met gebaren duidelijk te maken. De chauffeur vraagt een Vietname vrouw me te helpen. Mijn broek wordt omlaag gesjort, maar kan niet over de spalk. Met heel veel moeite kan ik een beetje zitten. Als de steek onder me zit kan ik me niet ontspannen met al die ogen op me gericht. Geen druppel, niks. Met een schaapachtig lachje geef ik de steek terug. Ik vraag nogmaals wat er gaat gebeuren, maar niemand begrijpt me.

Ook weet ik weer niet waar Wim gebleven is. Maar plotseling word ik op een lage brancard gelegd en in een echte ambulance gereden. Nog net vang ik een glimp op van Wim die in de volgende ambulance gaat. Airco en een betere vering. Komt het nu dan echt goed? De chauffeur zit weer naast me.

En dan worden we van alle kanten aangepakt en een gebouw ingereden dat echt op een ziekenhuis lijkt; steriel wit en met een heleboel verpleegsters in een smetteloos wit kostuum die Engels spreken. We worden gewassen, opnieuw verbonden (auw auw), ik kan eindelijk plassen en Wim wordt goed onderzocht. Binnen now time staat een Franse directeur/dokter aan ons bed die informatie in wint en opdrachten geeft aan het personeel. We zijn in het l'Hopital Français. Niks wachttijden, wel weer röntgenfoto's en CT scan, maar dat geeft me meer vertrouwen, vooral naar de toestand van Wim toe. Er blijkt inderdaad meer met hem aan de hand zoals ik al dacht en hij wordt naar IC gebracht en niet naar de beloofde kamer samen. De laatste elf weken 24 uur bij elkaar en nu gescheiden. Me zorgen om hem makend blijft een traantje niet uit. De zusters en doktoren leggen me uit dat het goed met hem komt. Ik zucht en geef me over aan hun professionele handen, 16 uur later dan ons ongeluk.


Schoon en in een zacht bed in mijn eigen kamer met TV (waar ik niks van kan zien, want ik had tijdens het ongeluk een bril op en die is er niet meer) wordt me verteld dat Wim en ik na elkaar geopereerd gaan worden. Na wat wachten, een shot morfine en telkens weer bloeddruk en temperatuur meten word ik gehaald. Wim's operatie is goed gegaan vertelt de chirurg die ik in de operatiekamer weer ontmoet. Wat ze precies hebben gedaan weet ik nog steeds niet. Bij mij blijkt mijn onderbeen gebroken en niet mijn knie zoals me eerder werd verteld. Omdat het een open fractuur is wordt er een plaat tegen het gebroken bot gezet en zal mijn knie worden gehecht. De chirurg verzekert me nogmaals dat er met de binnenkant van mijn knie niks aan de hand is. Het is overigens een ontzettend aardige man net zoals de Franse o.k. assistent in wiens armen ik mag leunen als ik mijn ruggeprik krijg. Hij blijkt een mooie stem te hebben en samen zingen we l'oiseau en l'enfant (dankje Anne-Claire!). Ik wist niet dat een operatie zo gezellig kon zijn! Als ik word weggereden vertelt de anesthesiste vrolijk dat 'my husband' weer wakker is. Okay, ik kan rustig de nacht in, want ik lag naar het einde van de operatie toe te klappertanden van de kou en de spanning.

Na een onrustige nacht (ik reageer niet goed op de morfine) ben ik na een ochtendslaapje best fit. Mijn linkerbeen zit tot mijn heup in een brace, uit mijn knie komt een drain en ik lig aan het infuus dus ik kan niks zelf. Ik mag weer eten en aan het eind van de ochtend komt de fysio die een looprek brengt. Samen lopen we door de kamer. Vanmiddag gaan we verder oefenen. Ik ben blij, want ik word gek van het nietsdoen. Aan de verpleegsters vraag ik voortdurend info over

Wim, ze blijven zeggen dat het goed gaat. Onze bagage is nog bij de politie en mijn enige bezit is mijn telefoon, horloge, usb-stick, pakje kauwgom die allemaal in de zak van mijn 'reisbroek' zaten. Deze laatste is trouwens, net zoals Wim z'n kleding, kapot geknipt om onze wonden te verzorgen. En verder heb ik ook mijn schrijfboekje dat op mijn buik werd gelegd toen ik op de brancard het eerste ziekenhuis in ging. Blijkbaar uit de bagage gevallen. Het is heerlijk om het boekje bij me te hebben (dankjewel Rita!). Ik verdrijf de tijd en mijn emoties door het hele verhaal op te schrijven.

Die middag, als ik net met mijn looprek op het toilet ben komt de Franse directeur weer langs. Verheugd ziet hij dat ik enigszins mobiel ben en hij vraagt me of ik my husband wil bezoeken nadat hij me heeft verteld dat Wim buitengewoon optimistisch is en monter ondanks alle slangen en fracturen. Als een kind zo blij wil ik hem bijna omhelzen. Dan hoor ik voor het eerst over de hoeveelheid gebroken ribben en zijn ingeklapte long. Hij stuurt meteen een nurse die me begeleidt naar mijn dappere held.

Wat heerlijk om hem te zien en wat ziet hij er vreselijk uit. Gips om zijn hand, verband om zijn hoofd, zijn gezicht geschaafd en inderdaad overal slangen. Hij heeft een drain in zijn borstkast om het bloed achter zijn longen weg te spoelen. Hij zit rechtop en kan met me praten al zakt hij even later steeds weg. Zijn pijn wordt nog onder controle gehouden met morfine. Ik moet onwillekeurig ook lachen; ik in een looprek op bezoek bij mijn man; dit zou pas aan de hand zijn als we boven de 80 waren. We filosoferen over verder reizen, maar beseffen ook dat dat misschien niet haalbaar is. We beloven elkaar positief te blijven en met een voorzichtige kus op zijn ongeschoren gezicht verlaat ik de kamer.


Omdat ik het meest fit ben, volgt er een reeks telefoontjes naar de verzekering. Zij “verzekeren” ons dat eerder terugvliegen nog niet zo gemakkeljk is dus is het afwachten. Voorlopig zitten we in Hanoi, met nog geen zicht op wat er gaat gebeuren, maar we zijn in zeer goede handen.


Vrijdag 17 juli. We gaan herenigd worden! Vanochtend kwam het goede nieuws dat my husband bij me op de kamer komt. Een uurtje later komt er een nurse me zeggen dat er iemand naast me komt liggen. Als een kind zo blij ga ik rechtop zitten om hem te ontvangen. Maar dan wordt mijn gordijn dichtgeschoven en hoor ik een heleboel Vietnamees gebabbel. 'Oh God, nee!, niet me eerst blij maken en dan een andere beslissing maken!' Gaat het dan niet goed met Wim? Mag hij niet van IC? Zijn er complicaties? Als ze nu mijn bloeddruk, temperatuur en hartritme zouden meten (wat ze tig keer per dag doen), zou het wel wat hoger uitvallen. Als het geluid verstomt hoor ik alleen een nurse scharrelen. Mijn kans. Ik roep 'hello' en ze steekt haar hoofd om de hoek. Met een beverig stemmetje vraag ik of my husband niet meer komt. 'Yes, yes', antwoordt ze. Ze schuift het gordijn weer open, het bed is weer strak, geen Vietnamees meer te bekennen.

Een paar uurtjes later is de echte parade. Met een stralende glimlach komt de nurse van IC me mededelen dat my husband is coming. Ze wordt op de voet gevolgd door een verpleger die zo mogelijk nog enthousiaster reageert. En daar komt zijn bed door de deur; ik mis alleen nog de camera's, bloemen en Caroline Tensen, maar verder wordt Wim met alle égards binnengehaald! We zijn weer samen!

Nog geen tien minuten later komt de chauffeur binnen met zijn nichtje die ietwat Engels spreekt en kan tolken. Ze brengen 24 pakjes (niet overdreven) 'Dutch Lady' mee. Dat is gesteriliseerde melk met een smaakje die Nederland exporteert naar Azie. Wist je dat? Deze melk staat hier gelijk aan gezond dus voorlopig kunnen we vooruit. Met veel handen en voeten en herhalingen (ze spreekt maar een paar woorden Engels) maken ze ons duidelijk dat de Nederlandse Ambassade heeft gebeld. Binnen een paar minuten heb ik iemand van de Ambassade aan de lijn; ze gaan ons helpen contact te leggen met de politie om onze bagage terug te krijgen, inclusief ons geld, bankpassen en paspoort. De chauffeur vraagt ons vervolgens hem te helpen zijn truck terug te krijgen. Ook deze heeft de politie in beslag genomen. We snappen niet goed hoe we hierin kunnen helpen, maar de medewerkster van de ambassade legt uit dat we een verklaring moeten afgeven dat we geen klacht indienen en dan is de zaak gesloten. Zo gaat dat dus in Vietnam. Geen verzekeringsmaatschappijen die het met elkaar uitvechten. De chauffeur is een zeer arme man, afhankelijk van zijn truck. Geen truck, geen inkomen. Geen wonder dat hij bij ons in de buurt is gebleven. Het is nu weekend dus we besluiten dat maandag iemand van de ambassade langs komt om de boel te regelen en de adders onder het gras op te zoeken.

Meer goed nieuws als de Franse directeur langskomt voor zijn dagelijks bezoekje. Hij is zeer belangstellend en attent; ongelooflijk aardige man. We vertellen hem dat we graag onze reis willen hervatten en of hij kan inschatten wanneer en hoe dat kan. Hij is zeer positief, denkt aan een ontslag na het weekend. Dan moeten we wel eerst onze spulletjes terug hebben; om nou in ziekenhuistenue en zonder geld op pad te gaan maakt ook weer zo'n slechte indruk. Vanaf woensdag of donderdag zouden we onze reis per trein en taxi kunnen vervolgen. Ik mis de mobiliteit in mijn benen, Wim in zijn armen, maar combineer dat met een leuke Vietnamese kruier en we kunnen nog een paar plaatsen bezoeken in de vier weken die ons dan nog resten. Dat we het hier te rooskleurig inzien blijkt veel later pas en ligt misschien aan de morfine die Wim nog steeds krijgt, mijn voorspoedige herstel en het optimisme van de directeur.


Zaterdag 18 juli

Onze plannen voor doorreizen zijn even in de ijskast gezet. Onze behandelend arts heeft zijn twijfels uitgesproken en wil ons nog twee weken in de buurt houden. Vooral Wim moet bedrust houden omdat zijn ribben anders niet goed genezen. Na een tweede röntgenfoto blijk ook ik een gebroken rib te hebben, maar deze geneest okay. Het verklaart wel de pijn in mijn zij en de moeite om overeind te komen. Het zijn tegenvallers, maar we houden moed.


Maandag 20 juli

Wim's genezing vordert maar heel langzaam. Het was een saai weekend, vandaag hadden we wat meer actie verwacht. Ambassade, drain bij Wim eruit, etc. Niets van dat alles. In plaats daarvan vullen we zelf onze dag: Wim oefent in rechtop zitten, even staan en in een stoel gaan zitten. Dit alles kost heel veel kracht en energie. Zwetend moet hij weer gaan liggen. Er is nog een lange weg te gaan, dat beseffen we maar al te goed. We hebben veel steun aan elkaar, zo goed en zo kwaad als het gaat vinden we momenten om elkaar te knuffelen. Stram en ingepakt als twee Michelinpoppetjes. Toch voelt het goed. We komen de dag verder door met alledaagse handelingen die voor ons nu veel tijd kosten; ik was Wim die aan bed gekluisterd is, door heen en weer te hupsen naar de badkamer. Goede oefening voor mij, heerlijk voor hem. Daarna moeten we beide een uur bijkomen van de inspanning. Weer een ochtend voorbij.


Dinsdag 21 juli

De aanrijding is alweer een week geleden. Het lijkt een eeuwigheid en tegelijkertijd nog maar zo kort. We zijn ieder besef van tijd kwijt. Het is een heftige dag, maar wel één met veel actie; Wim z'n drain mag eruit, zijn long functioneert weer goed. Geheel pijnloos is het niet; het is weer een aanslag op zijn weinige energie. Maar de weg staat open voor herstel; elke dag oefenen met zitten, staan, lopen.

Na het bezoek van de Franse directeur snappen we waarom het lopen zo moeizaam gaat en zo pijnlijk is: er zit ook een fractuur in zijn heup. Weer een tegenvaller.

Een medewerker van de Nederlandse Ambassade komt langs met stroopwafels en een puzzelboek. Heerlijk! (Afgelopen vrijdag kwam al iemand van de Ambassade met een telefoon en oplader. Ik had verteld dat mijn mobieltje bijna leeg was. Verschrikkelijk attent allemaal!) De medewerker (Patrick) noteert ons verhaal en er blijkt schot in de zaak te komen. Morgenvroeg komt de politie langs om onze bagage te brengen en de juridische zaken af te handelen. Ook de mensen van de ambassade zullen er zijn om te tolken en er op toe te zien dat alles eerlijk verloopt. Wat een geweldige hulp allemaal. Op deze manier voelen we ons er niet alleen voor staan en kunnen we de aandacht geven aan de genezing.

Ik help Wim vandaag ook met scheren. Van Rambo verandert hij in Don Juan die alle verpleegsters hier betovert met zijn blauwe ogen. Alleen degene die een aardig mondje Engels spreken begrijpen zijn grapjes ;-), maar allemaal vinden ze ons een verschrikkelijk nice couple.


Woensdag 22 juli

Een dag vol hoog bezoek en een dag van beslissingen. In de ochtend komen de doktoren met een delegatie van drie bij ons om mede te delen dat verder reizen uitgesloten is gezien Wim's verwondingen. Het risico dat zijn vele gebroken ribben opnieuw een inwendige bloeding veroorzaken is te groot. Hij dient de komende weken zoveel mogelijk bedrust te houden.

We zullen nog zeker 10 dagen in het ziekenhuis moeten blijven, pas dan is Wim voldoende stabiel om vervoerd te kunnen worden. Er wordt nu gesproken over een vlucht terug waarbij hij op een brancard ligt omdat zo lang zitten niet goed is. Er gaat dan ook een verpleegster mee.

Als de doktoren weg zijn kruip ik bij Wim op bed. Dit is incasseren. We zijn beiden vreselijk van slag, maar gedurende de dag accepteren we de situatie; onze gezondheid gaat boven alles.

De politie en de mensen van de ambassade komen langs om onze verklaringen op te nemen. De vrachtwagenchauffeur die ons heeft aangereden is er ook bij. Het blijkt dat hij ons tegemoet kwam, plotseling linksaf ging en ons toen heeft geschept. Het is helder dat ons geen enkele blaam treft. Het duurt twee uur voordat alles op papier staat. Als er in Vietnam een ongeluk gebeurt waarbij één van de partijen meer dan 30% gewond is, dan volgt er automatisch een rechtzaak. We hebben teveel armoede gezien en de 'struggle for life' om de man ook nog een rechtzaak aan te doen. We tekenen een verklaring waarin we elkaar niet aanklagen. De zaak is gesloten.

Onze rugzakken zijn er weer. Dik onder het stof, maar compleet zo te zien. We kunnen eindelijk weer een bril opzetten om tv te kijken en elkaar beter te zien ;-) Wim z'n motorbrll is gesneuveld in de strijd, maar gelukkig heeft hij nog een reserve. Mijn lenzen hebben het overleefd dus voor mij opent zich een nieuwe wereld. Onze schoenen zijn ergens in één van de ziekenhuizen die we hebben aangedaan blijven liggen. Hopelijk maken ze er een paar arme Vietnamezen blij mee. We moeten dus op onze sandaaltjes terug. De helmen die we hier hadden gekocht, doneren we aan de verpleegsters. Die vinden er vast wel een goede bestemming voor. Onze laptop is helemaal intact en we hebben in de kamer een netwerkverbinding. We kunnen ons verhaal eindelijk op de website zetten.


Onze reis is binnenkort ten einde, maar onze informatie nog niet. Blijf volgen!


Reacties

Reacties

wiebe zoethout

Ik kijk al weken "over jullie schouder mee" en geniet erg van al jullie ervaringen en foto's. Ben geschokt door het afschuwelijk ongeval dat jullie is overkomen. Wens jullie heel veel sterkte en een behouden reis terug naar Nederland.

Rien en Marietje

Zo de reis te moeten beeindigen is triest,wij wensen jullie beiden veel sterkte en een behouden terug reis.

Met de hartelijke groeten,

Rita

Jezus wat is dat schrikken!!! Al weken dobber ik lekker in jullie geweldige, leerzame verhalen en nu dit. ik zit er van te zweten. Gelukkig gaat het zo te lezen naar omstandigheden goed. Ontzettend jammer dat het zo moet eindigen maar jullie leven nog! Zorg dat je veilig thuis komt. Heel veel sterkte. Dikke zoenen, Rita.

Fons Marianne

Nou dat is schrikken zeg,wel leer je veel over de cultuur van een volk in een ziekenhuis zullen we maar zeggen.
Maar het allerbeste voor de komend tijd en een verder behouden thuiskomst.

Fons Marianne

Nou dat is schrikken zeg,zo leer je wel veel van de cultruur in een ziekenhuis zullen we maar zeggen.
Maar voor de komende tijd veel sterkte en een behouden thuiskomst

erlinde

Jeetje, wat een verhaal. Je kunt er wel een boek van maken! Ik wens jullie veel sterkte en een goede terugreis.

hanny muskens

Wat zonde om deze geweldige reis zo af te moeten sluiten. Veel sterkte en beterschap en een behouden thuiskomst.

Trudy

Dat is schrikken. Jeetje, dat jullie dit nou moet overkomen na zo'n mooie tijd.
Heeeeeeel veel sterkte en beterschap!!!

Mieke, Eline en Daan

We hebben jullie aangrijpende verhaal met z'n drieën zitten lezen en zijn er 'kaduuk' van; dat is enorm schrikken, maar tegelijkertijd beseffen we ook, net als jullie, dat het nog erger had kunnen aflopen.... Niet aan denken!! Jullie reisverslag komt nu in een heel ander daglicht te staan, maar we blijven jullie volgen, zoals we al deden. Ook in Inor waar we a.s. maandag naar toe gaan en we via de laptop naar Peter's telefoon verbinding kunnen maken met internet en dus met jullie verhalen. Dat voelt als erg fijn.
Ja, wat is er nog te zeggen..; natuurlijk het enige wat nu telt is dat wij jullie een heel goed herstel toewensen, een goede vlucht terug en heel veel sterkte om 'dit-alles' een plekje te geven. En ook nu geldt: "de liefde overwint alles"..!
Een lieve groet van ons.

Anne-Claire

Ik moet er bijna van huilen, en ik zit nog te trillen van het verhaal, ik schrok alleen maar van de foto's al. Ik ben blij dat het beter gaat en dat is te zien door de grapjes die je maakt. Gelukkig zijn jullie in franse handen ;) Kom veilig naar huis! Groetjes

Bert

Gisteren vroeg ik nog wanneer jullie reis ten einde was? Zo'n einde, wat een schrik maar ook blijdschap dat het alleen lichamelijk letsel is. Sterkte daar en voor later een goede terugreis!
Grx
Bert

Peter

Lieve vrienden...., ik ben juist terug van een boodschap doen en hoor van Mieke over jullie ongeval. Net als de andere schrik ik enorm maar ben tegelijkertijd ook heel erg opgelucht en blij dat jullie dit hebben overleefd. Op dit moment besef ik weer even opnieuw wat jullie vriendschap voor ons betekent. Zoals Mieke al schrijft vertrekken wij volgende week naar jullie huisje in Inor. Als we daar zijn zullen we ons nog dichter bij jullie voelen en veel positieve energie naar jullie sturen en hopen op een voorspoedig en volledig herstel. Beste Annemarie en Wim...., ik wacht geduldig tot het moment dat we jullie weer zien en elkaar even kunnen vasthouden en innig omhelzen.
Peter

Janneke

Met zweethanden zit ik jullie verhaal te lezen, wat heftig zeg!!!!! Gelukkig zijn jullie een geweldig (dream)team en knokken jullie samen voor een zo snel mogelijk herstel. Heel veel sterkte en hou vol. Wat goed dat jullie zo positief blijven, keep the spirit. Voor allebei een X

Chris

Poeh!! Echt zo'n gebeurtenis die je weer laat merken dat alles van waarde weerloos is. Wat een ervaring! Ik hoop vooral dat jullie er niets naars van overhouden, fysiek, maar vooral ook mentaal. Laat ook daar goed naar kijken als jullie terug zijn! Behouden thuiskomst!

Tonnie Meinhardt

Wat een vreselijk nare ervaring! Na zoveel mooie belevenissen zo te moeten eindigen, dat is een afknapper. Maar jullie hebben je er goed doorheen geslagen en het heeft jullie wel (nog) dichter bij elkaar gebracht. Het is mooi om te lezen hoe jullie p[ elkaar betrokken zijn. Ook het feit dat jullie de chauffeur niet aangeklaagd hebben, vind ik getuigen van begrip en invoelingsvermogen.
Ik wens jullie heel veel beterschap en een voorspoedige thuisreis.

Hartelijke groeten,

Tonnie

Sophie

Met bewondering heb ik jullie boeiende verslag gelezen van jullie ongeluk en alles wat daarna is gevolgd. Gelukkig is alles (relatief) goed afgelopen en kunnen jullie elkaar weer in de armen sluiten. Ik hoop dat jullie na alle hevige pijnen, spanning en onzekerheid, weer veilig thuis zullen komen, en dat vooral de fijne herinneringen aan deze prachtige reis in jullie gedachten blijven. Misschien toch een goed idee om er een boek over te schrijven?!
Veel sterkte allebei
Hartelijke groeten
Sophie Postma

Hannie

Hoi Wim, Annemarie.
Dat zag er heftig uit op de foto´s. Dacht nog even dat ik de verkeerde site te pakken had, maar nee het bleken toch foto´s van jullie te zijn.
Fijn dat het weer beter met jullie gaat, Rot van het ongeluk. Zo te horen is de zorg goed geweest en hopelijk komt alles weer goed ( afgezien van de lidtekens). Ik hoop dat de tijd die jullie nog in Vietnam zijn voordat jullie terug kunnen vliegen toch prettig is. Sterkte.

Peter en Ada

Hoi Wim en Annemarie,

wat een verschrikkelijk nieuws! Maar het verhaal lezend kunnen we net als jullie (of waarschijnlijk dankzij jullie verhaal en optimisme) weer blij en gerust zijn op deze afloop. Veel sterkte en we zien elkaar weer! en.. die laatste 4 weken doe je gewoon een keer over!

Peter en Ada

Ik vergat nog iets: hartelijke groeten, veel beterschap en heel veel liefs!

Peter en Ada.

Dorry

Net als iedereen schrok ik ook al bij de titel van jullie laatste verhaal. Fijn dat jullie (het gevoel hebben) in goede handen (te) zijn. Vreselijk jammer natuurlijk dat jullie de plannen voor de laatste maand niet kunnen uitvoeren, maar een goed herstel kost tijd. Je maakt zo wel kennis met de hulpverlening in Vietnam... Houd de moed er in; jullie positieve houding helpt vast bij de genezing! Veel beterschap gewenst en hartelijke groeten.

Laura

Jezesmina, wat een verhaal! Bewonderenswaardig hoe je erover schrijft, wat een kracht en optimisme. Hoop dat jullie gauw weer de oude zijn.
Veel beterschap! kus, Laura

Gijs en Ans

Ondanks dat ik al op de hoogte was is dit een heftig verhaal.
Houd moed, jullie hebben al veel beproevingen doorstaan en weten nu ook wat het is in moeilijke tijden door dik en dun.
Groetjes van Gijs, Ans en Jan.

jetty

Nou. ik kan me bij al deze berichtjes helemaal aansluiten; wat een schrik, zeg! Maar zeker voor jullie.
Ik wens jullie alle goeds toe en blijf in gedachten bij jullie.
Liefs, Jetty

irma

lieve annemarie en wim,
gelukkig ZIJN jullie er nog!.. en die 4 weken pak je nog wel eens terug
hou nog even vol & veel sterkte met de terugreis
we denken aan jullie!
x irma en de mannen

Elleke

Net als iedereen hierboven ben ik me rot geschrokken. Wat een k#@*! ervaring! Maar jullie kunnen het - in elk geval grotendeels - navertellen, zijn na alle angstige momenten en toestanden weer samen en het ergste is hopelijk achter de rug . Ik wens jullie een voorspoedig herstel en behouden terugkomst.
keep the spirit!
Elleke

Linda Nightingale

Ik heb jullie al die tijd ook gevolgd via deze website, mooi wat jullie allemaal al hebben meegemaakt, maar dan nu dit! Wat vervelend zeg... Maar idd fijn dat er zo goed voor jullie gezorgd wordt. En dat je er zo positief over kunt navertellen. Dat bewonder ik wel.
Ik hoop dat jullie goed herstellen en dan, zo goed als mogelijk, de reis terug gaan hebben. En dan snel plannen maken voor de laatste loodjes in goede gezondheid...

Veel sterkte,

Groeten,

Kiwi

De avonturen van iedere stripheld gaan ten onder aan de avonturen die jullie meemaken.
Las vol bewondering de verhalen totdat ik zelf even weg ging. Zojuist terug lees ik de laatste ontwikkelingen en die liegen er niet om.
Ben zeer blij dat jullie ondanks alles toch van geluk mogen spreken en wens jullie heel veel succes en sterkte met de komende tijd.

Big hug (... maar dan zachtjes voor de ribben)

Kiwi

John Akkermans

Wat een afgrijselijk gebeuren. Jullie hebben veel geluk gehad. Fantastisch hoe optimistisch jullie blijvem klinken.
Ontzettend veel beterschap en sterkte.
Groeten John

Ron

Zo dat is heftig zeg, hoop dat het herstel verder goed doorzet, sterkte met de terugreis.
Ron

Bas

Net terug van een korte fietsvakantie. Doe m'n computer aan om o.a. te lezen hoe jullie het maken en dan lees ik dit onvoorstelbare verhaal. Wat sneu voor jullie en wat een vervelend einde van jullie droomreis.
'k Heb bewondering voor jullie positivisme, doorzettingsvermogen, volharding en optimisme. Echt top!!!
Heel veel sterkte, beterschap en een goede terugreis!

Jannie

Lieve Anne en Wim,

Hopelijk zijn jullie inmiddels 'veilig' terug in Nederland bij jullie familie en lieve vrienden.
Vannacht aangekomen van een heerlijke vakantie in Portugal. Vanmiddag even de tijd genomen om de mail te lezen en tot mijn grote schrik lees ik jullie verhaal.
Wij vertrokken 13 juli en een dag later overkomt jullie dit afschuwelijk ongeluk..... Het idee dat ik zo heerlijk in Portugal heb liggen genieten terwijl jullie diezelfde tijd in het ziekenhuis lagen, vind ik erg moeilijk. Ik heb met tranen in mijn ogen alle verhalen gelezen.
Het is zo fantastisch dat jullie dit zo goed oppakken met elkaar. Veel respect!! Ik ben ook ontzettend blij dat het allemaal wel weer goed gaat komen. Wat een rot einde van een zeer byzondere reis samen. Jullie krijgen vast nog een kans om de laatste maand 'af te maken'. Nu concentreren op jullie herstel.
Lieve schatten, bedankt voor alle mooie verhalen en foto's zodat we mee konden genieten van jullie reis. Nogmaals wat een een teleurstelling om het zo te moeten eindigen.
Wens jullie kracht om het te verwerken en het een plaatsje te geven in het geheel. Veel beterschap en tot hopelijk heel gauw.
Heel veel liefs van ons uit Hoofddorp xxxxxxx
Louis Jannie Job en Claire

Dorien

Wat een angstig avontuur!!
Heel veel beterschap!!

annie

Gisteren pas gehoord van jullie ongeluk. Wat jammer dat er aan zo'n mooie reis zo'n bizar einde moet komen. Heel veel sterkte met jullie verdere herstel!
Liefs annie

Arina

Wat een toestand!!! Ik wachtte met het lezen van jullie verhalen totdat ik zelf terug ben (bijgeloof) en er gebeurd zo iets!!!

Ik ben blij dat jullie veilig terug in NL zijn gekomen en hier rustig THUIS kunnen bijkomen.

Hopelijk in je vaderland herstellen jullie veeeeeel sneller.

Tot gauw,
Arina

Ab

Deze verhalen doen mijn heimwee naar onze Thailand-reis weer opleven. Gelukkig is voor jullie alles toch nog goed gekomen. Mijn dagelijkse herinnering aan Thailand: de bidetsproeiers op de wc's. Ongelooflijk dat we in Nederland zonder kunnen terwijl de investering naar verhouding gering is!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!