We gaan naar huis. Onze vlucht is definitief geboekt. Op zaterdag 1 augustus vliegen we met een brancardvlucht van Hanoi naar Bangkok alwaar we overstappen op een vliegtuig naar Amsterdam om vervolgens op zondag 2 augustus met de ambulance naar huis te worden gebracht.

Opgelucht tellen we nu de uren af, want sinds een dag of vier is Wim bijna zonder pijn, met dank aan een 24-uurs medicatie. Dat bevordert zijn herstel en het betekent dat we naar huis zijn gaan verlangen. Dat betekent overigens niet dat we er al zijn. Er is nog een lange weg te gaan voordat Wim weer normaal kan lopen, de rechterhelft van zijn ribbenkast weer geheeld is en hij dus zonder pijn zal zijn. Er zullen nog wat operaties volgen om allerlei pinnen en platen te verwijderen. Maar zoals de Franse directeur lachend zei: we hebben niks definitief verwijderd dus je zou weer de oude moeten worden.

Annemarie's been herstelt prima. Ze kan zich op haar lichtgewicht krukken aardig voortbewegen en mocht zelfs van de arts een middagje naar het centrum om nog wat souvenirs te kopen en nog eenmaal de sfeer van Hanoi op te snuiven. Per taxi en cyclo wel te verstaan, maar iedereen was verschrikkelijk behulpzaam. Ook zij zal over een jaar of twee opnieuw geopereerd moeten worden om de plaat in haar onderbeen te laten verwijderen. Het zal nog een week of zes duren voordat ze weer voorzichtig mag gaan oefenen met lopen op twee benen.

We voelen nu heel goed dat doorreizen nooit een serieuze optie is geweest en zijn er nu klaar voor om naar huis te gaan. We zullen goede herinneringen houden aan de verpleging die altijd behulpzaam en vriendelijk was, ondanks Wim's herhaaldelijke verzoeken om pijnstillers; soms een paar keer per nacht. Aan de Franse directeur die bijna elke dag een praatje kwam maken en door wiens toedoen Wim 24-uurs medicatie kreeg. Hij had in de gaten dat Wim achteruit ging, gewicht verloor en niet meer het optimisme van het begin uitstraalde. Aan de mensen van de keuken die zich zorgen maakten of we wel genoeg aten en nog maar eens wat extra fruit bij onze maaltijd deden. Aan de mensen van het restaurant die wisten dat we twee “black coffee” wilden en altijd informeerden hoe het ging. Aan de mensen van de administratie die veel voor ons gebeld hebben naar politie en ziekenhuizen om onze bagage en schoenen terug te krijgen. En zelfs aan onze fysiotherapeute die niet zo heel vaardig, maar wel verschrikkelijk aardig was en ons dagelijks de Engelstalige Vietnamese krant bezorgde.

We zullen het toeterende verkeer dat we vanuit ons kamertje nog steeds konden zien en horen niet gaan missen. Maar wel het mooie landschap, de deels ongerepte natuur en de hartelijkheid en de vriendelijkheid van de bevolking. Het deel dat in armoede leeft en dagelijks vecht voor hun bestaan heeft ons geraakt en beïnvloed.

En tot slot: ondanks deze drie weken in het ziekenhuis waardoor we al weer aardig “verwesterd” zijn, verwachten we nog wel een omgekeerde cultuurschok mee te maken. We zullen moeten wennen aan:

• niet meer mogen rochelen en spugen op de grond, in de bus of in het restaurant

• niet meer in het openbaar boeren laten

• geen afval meer door het raam van de bus te mogen gooien of tijdens het wandelen op straat of in een restaurant naast je stoel

• de billen met wcpapier moeten afvegen en niet met een bidetsproeier

• niet meer met z'n vijven op een scooter te mogen kruipen

• dat we ons aan verkeersregels moeten houden

• dat we voedsel eten dat niet net van te voren gedood en gevild is

• binnenshuis schoenen te blijven dragen

• niet meer om zes uur 's-ochtends door hanen, rondscharrelende varkens, mekkerende geiten gewekt te worden of door propaganda via luidsprekers in het dorp

• niet geattendeerd te worden op het feit dat de bus gaat vertrekken

• dat we geen taxichauffeurs van ons af hoeven te slaan als we uit de bus stappen

• dat we niet onze scooter op het dak van de bus kunnen meenemen

• dat je niet die zes zakken rijst en twee manden met kippen die je net gekocht hebt in het gangpad van de bus mag opstapelen

• dat de bus niet zomaar stopt als je op een willekeurig punt langs de weg je hand op steekt

• dat de bus niet op een willekeurig moment ergens stopt omdat de chauffeur wil eten

• dat als je moet plassen, de bus daar niet voor gaat stoppen

• dat alles op een menukaart verkrijgbaar is en we niet meer horen: Oh sorry, no heb.

• dat je niet voor 5 euro met z'n tweetjes uit eten kan

• dat je nergens langs de straat noedelsoep of hondevlees kan eten

• dat we in het openbaar weer onze liefde voor elkaar mogen tonen

Wat zullen we heimwee krijgen naar Indo-China!

Onze reis zit er bijna op, maar onze weblog nog niet. We laten weten als we weer veilig thuis zijn!