Op zaterdag na de lunch drentelt Annemarie op haar krukken zenuwachtig heen en weer door de ziekenhuiskamer. Wanneer komt de verpleging om het verband te verwisselen? Om twee uur worden we aangenaam verrast door een medewerker van het ziekenhuis die Wim's schoenen en riem komt brengen. Die waren dus al die tijd al hier! Om half vijf is er nog geen ambulance in zicht. Om kwart voor vijf nog steeds niet. We worden ongerust. Om half zes zal onze airambulance naar Bangkok vertrekken. Een telefoontje naar Eurocross dan maar. Even later een sms terug dat ze onderweg zijn en nog geen vijf minuten later stapt een drie-koppig verpleegteam uit Bangkok de ziekenhuiskamer binnen. Alle functies bij ons beiden worden nog eens nagemeten en dan gaan we eindelijk op weg. Dan wordt ons duidelijk dat dit team speciaal voor ons vanuit Bangkok met de airambulance is gekomen en we dus nooit ons vliegtuig konden missen.

We rijden de verkeerschaos van Hanoi weer in, maar dit keer veilig in de ambulance die met loeiende sirene zich een weg probeert te banen tussen de enorme hoeveelheid scooters die zich er vervolgens niets van aantrekken en niet opzij gaan. Een uur later zijn we bij het vliegveld van Hanoi waar de grensformaliteiten iets minder tijd in beslag nemen dan gewoonlijk. Binnen tien minuten liggen we beiden op een brancard in een klein vliegtuig. De verpleging baant zich een weg tussen onze brancards door naar voren met voedsel, wat te drinken en de benodigde apparatuur om Wim's conditie in de gaten te houden. Eenmaal in de lucht krijgt hij wat extra zuurstof vanwege de ijle lucht en snoepen we beiden van een lauwe Vietnamese hamburger. Het is inmiddels etenstijd. Het team uit Bangkok is bijzonder aardig en houdt de sfeer er goed in.

In Bangkok aangekomen staat er weer een ander team klaar dat ons met een luxe ambulance naar het grotere vliegveld brengt. Het verkeer hier lijkt weer op dat van ons land, behalve dat ze links rijden. Dat was even verwarrend toen Annemarie naar buiten keek en zich afvroeg waarom de ambulance al het verkeer rechts inhaalde. Overigens gaan ze hier wel opzij voor loeiende sirenes. De ambulance heeft een aardig tempo; we moeten tenslotte nu wel de aansluitende vlucht naar Nederland halen. Dit vliegtuig wacht niet op ons.

Op het vliegveld ontmoeten we Johan, de IC verpleegkundige die Wim gaat begeleiden op de vlucht. Erg aardige man die snel handelt. Annemarie gaat in een rolstoel met begeleider en bagage door de normale paspoortcontrole terwijl Wim met de ambulance naar het platform rijdt en rechtstreeks het vliegtuig in gaat. Vanuit de brancard doemt het enorme toestel voor hem op. Eenmaal binnen wordt hij overgelegd op een smalle, harde brancard waar in de economyclass negen stoelen voor zijn vrijgemaakt. Johan neemt naast hem plaats. Annemarie zit daarentegen omringd door luxe in de businessclass. Het is een half uur voor vertrek; Annemarie maakt een praatje met andere gewonden om haar heen en Wim en Johan hebben een aangenaam gesprek over reizen in Azië. En dan komt de eerste mededeling van de gezagvoerder. Er is een technisch probleem; we kunnen nog niet weg. Een uurtje later lijkt het opgelost en kunnen we taxiën. Nog geen tien meter verder blijven we staan. Nog een half uur later; we moeten terug, het probleem is niet verholpen. Dit herhaalt zich een uurtje later nog een keer, maar dan staan we al bijna bij de startbaan. Johan wil even wachten met de pijnstillers totdat we in de lucht zijn, maar de vertraging loopt nu zo op dat hij een infuus aanbrengt waar Wim voor, tijdens en na de vlucht wat morfine ingespoten krijgt.

Terwijl de technische staf het probleem probeert op te lossen komt de gezagvoerder een praatje maken met Wim en biedt tevens zijn excuses aan voor de vertraging. Hij beseft dat het met name voor de passagier op de brancard heel zwaar is.

Vijf uur later vertrekken we dan eindelijk richting Nederland. Een groot gedeelte van de reis kunnen we beiden gelukkig slapen, Wim dmv morfine en Annemarie dankzij de comfortabele businessclassstoel. Als Annemarie om 6:00 uur NL tijd de slaap niet meer kan vatten is er een aardige stewardess die haar naar Wim begeleidt. Het is de eerste keer dat we elkaar zien in dit grote vliegtuig. Het is even emotioneel, zeker als ze hoort dat Wim veel pijn heeft gehad. En het is een vreemd gezicht hem daar zo te zien liggen tussen al die andere zittende mensen die ons met een blik vol medelijden aanstaren.

We kwamen als eerste in het vliegtuig, maar verlaten het als laatste. Wachtend op Wim die via de lift het platform weer wordt opgebracht is het KLM personeel buitengewoon aardig en behulpzaam en maakt op ons verzoek zelfs een fotootje. Tsja, ook dit hoort tot onze reis. En vloeiend wordt de verantwoordelijkheid weer overgedragen op een ander ambulanceteam dat ons naar Den Bosch zal brengen. We nemen afscheid van Johan, die we zeer dankbaar zijn voor zijn uitstekende zorg.

En dan rijden we weer door ons koude landje. Het regent natuurlijk en in de ambulance is het koud. Het is vreemd en tegelijkertijd vertrouwd om het strak geregelde verkeer en de weilanden weer te zien, na 13 weken in een andere cultuur geleefd te hebben. Thuis wacht ons een warm en emotioneel welkom door Robin, Renée en Glenn die het huis voor ons met veel liefde in orde hebben gebracht. Precies 24 uur later dan het vertrek uit l'Hôpital Français te Hanoi zijn we weer in ons vertrouwde huis in Den Bosch, waar we de komende tijd op ons gemak en omringd door liefdevolle mensen zullen gaan herstellen. Een lange reis die, ondanks de vijf uur vertraging, liep als een geoliede machine, zeker gezien de verschillende organisaties en verpleegkundige teams die erbij betrokken waren.

Langzaam zal de zwarte wolk die de mooie herinneringen aan onze Indo-China reis overschaduwt wegtrekken en zullen we weer in staat zijn om van onze ervaringen te gaan genieten. En in die periode zullen we ons ook gaan beraden over een goede afronding van de verhalen en foto's op dit weblog.

Dank voor alle reacties op onze verhalen, foto's en quizvragen die we altijd met nieuwsgierigheid en plezier lazen. En dank voor alle blijken van medeleven op het moment dat het fout ging; het deed ons goed en helpt ons deze gebeurtenis een plek te geven.