Vanuit het Pont lopen we de kade op……Paraguay in. We zien trotse eenvoud (armoede) in mooie huisjes met echte Dorische of Ionische zuilen (Renee)? We moeten ons opnieuw melden bij de douane, maar dit is een aardig meneer in een soort schaftkeet.

Ook hier veel 125 cc brommers/motoren, maar berijders zonder helm. De munteenheid blijkt een verschrikking; 10.000 guarani is 1,50 euro.Het doet ons aan Azië denken. Wel heel veel vriendelijkheid bij het biertje en de crackers, we hebben slechts Argentijnse peso’s, maar dat wordt geaccepteerd. We krijgen geld terug in de Peruaanse munt Guarani. In de afgelegen straat vragen we naar de opstapplaats voor de locale bus naar de omnibus (nationaal vervoer). De man zegt “bij mij achter in de auto, ik moet toch die kant uit” en brengt ons met zijn auto naar centrum. Hij blijkt goed Frans te spreken wat voor ons (Annemarie) wel weer een voordeel is. We belanden bij een garage-restaurant (we wanen ons weer in Azië) en eten als lunch rijst met vlees, het bier komt van de buren (garage-cafe) want dat hebben ze niet in dit restaurant. Lunch kost ons hier 20.000 guarani dat is 3 euro. Welkom in Paraguay!!! We wandelen door dit plaatsje ‘presidente El Franco’ en besluiten om een nachtje te blijven vanwege het authentieke karakter. We genieten van de huisjes en situaties en maken overal foto’s. We hebben even niet gerekend met de gesloten gemeenschap, maar dat horen we snel van Victor. Victor leren we kennen door zijn motor (Chinese Harley) van 200 PK. Als we zijn motor bewonderen komt hij naar buiten en raken we in gesprek. Victor runt een (garage) visrestaurant en gaat om 18.00 uur dicht. Hij heeft op dat moment geen klandizie dus hij gooit de tent dicht en gaat met ons naar de watervallen. Er blijken hier ook flinke watervallen te zijn en hij wil dit zeker met ons delen. Hij vraagt ons of wij degenen zijn die in het dorp overal foto's maken, iedereen kent iedereen dus dat gaat snel rond. Het zijn inderdaad mooie watervallen, maar als je net uit Iguazu komt…….. We vinden een hotel met terras en prachtig uitzicht over benzinestation waar mannen met een ouderwetse guns kijken of iedereen afrekent? Hotel is helaas niet zo sjiek (zie foto's), maar ook niet zo duur, slecht 8 euro per nacht voor twee personen; dit is echt een heel ander land!!!! Trottoirs zijn onderdeel van iemands huis, geen gebouw geen trottoir dus zand of puin. Scholieren; zowel meisjes als jongens lopen hier in kostuums, bevoorrechte jongeren uiteraard.

De volgende dag in de oude gammele bus naar Terminal Omnibus krijgen we verkopers aan boord met appels, sokken en kauwgom; we wanen ons weer echt in Azië!! Als we laat aankomen in Asuncion en het hotel moeten vinden waar ook de taxichauffeur moeite mee heeft, hebben we vanaf het ontbijt nog niet gegeten. Empanadas bieden uitkomst op de hoek, soort café, hoekje in de tuin ;-) Het is de plek waar dit verhaal een dag later geschreven wordt. De vrouw des huizes verkoopt ook nog aan de straat omdat het ‘n in- en uitstap plaats is voor de bussen. Op de bakplaat bereidt ze versgebakken burgers met een gebakken ei ;-) zie foto’s.

De volgende ochtend wanneer we duidelijkheid hebben over een te huren auto, stappen we in de taxi en laten ons afzetten bij de Catedral in het centrum, van daaruit willen we Asuncion gaan verkennen. Ons concentrerend op de mooie koloniale Catedral hebben we nog niet zo in de gaten wat er zich daarvoor op het plein afspeelt. Pas nadat we vanuit de Catedral naar buiten stappen na een bliksembezoek want er was een kerkdienst gaande, valt ons op dat achter wat rijen auto’s het plein wordt bevolkt door, wat wij denken, zwervers die een sloppenwijk hebben opgebouwd uit stukken zeil. We lopen er tussendoor, hier en daar worden vuurtjes gestookt en eten bereid. Mensen zitten kalm en rustig bij elkaar, het is in schril contrast met de gebouwen eromheen. Op de hoeken staan wat politieagenten, aan de westkant van het plein is dan ook het gebouw van de Policia Nacional. We dwalen wat door het tentenkamp en komen uit aan de oostkant bij het Cultureel Centrum. Hier hebben we gratis toegang: we bekijken het gebouw en een tentoonstelling uit de Koloniale tijd. Vanuit het gebouw kijken we op nog een sloppenwijk (een echte sloppenwijk), bijna direct aan de Catedral. Deze bestaat uit stenen huisjes met plaatmateriaal zoals we gezien hebben in de Favela in Rio. We zijn allebei stil en onder de indruk van de verschillen. Weer buiten stappen we onmiddellijk het tentenkamp weer op. Al lopende naar de Noordkant valt ons op dat er daar een enorme politiemacht op de been is. Maar de sfeer is niet grimmig. De cavalerie heeft zijn paarden geparkeerd in de schaduw en zit zelf ook in de schaduw te pauzeren lijkt het. We wandelen er langs, zeggen netjes ola en kunnen overal tussendoor, worden niet weggestuurd. We proberen informatie in te winnen, maar ze spreken geen Engels. Er lijkt iets te gaan gebeuren, waarom zijn er anders zoveel agenten op de been? Terwijl we weer naar de westkant lopen, waar een robuuste ME bus staat, nog meer agenten zijn en er eentje zelfs zijn schoenen laat poetsendoor jonge kinderen treffen we twee televisieploegen. De eerste probeert uit te leggen wat er aan de hand is, maar wederom kunnen ze geen Engels en onze kennis van de Spaanse taal is nog steeds beroerd ondanks DuoLingo ;-). Ze hebben het over een manifestation en confrontation, maar we kunnen het niet plaatsen. Denken dat er zo direct een confrontatie gaat plaatsvinden tussen de mensen uit het tentenkamp en de politie.

De tweede TV-ploeg heeft een jonge vrouwelijke reporter die goed Engels spreekt en het leuk vindt ons uit te leggen wat er hier speelt. Het tentenkamp is geen sloppenwijk, zoals we aanvankelijk dachten, maar dit zijn boeren van het platteland die drie weken geleden uit protest dit tentenkamp hebben opgebouwd. Al voor het tweede jaar is de oogst mislukt door droogte en ze kampen met enorme schulden. Ook voorgaand jaar hebben ze de regering gevraagd om hulp, maar zonder succes. Nu komen ze weer in protest en eisen een tegemoetkoming van de overheid. Ze vertelt dat elke avond de boeren het centrum intrekken om te demonstreren en dan is de sfeer grimmig en onrustig. We zien ook her en der uitgebrande auto’s. Ze raadt ons aan vanavond niet ‘Down town’ te begeven. Onze Posada is aan de rand van het centrum dus we hebben hier gisteren ook niks van gemerkt. Sowieso waren we vanavond van plan in de buurt van ons hotel te gaan eten. Goed idee dus. We danken haar voor haar uitleg waar ze echt uitgebreid de tijd voor nam, lopen dan nog een keer door het tentenkamp met een totaal andere visie. We zijn weer onder de indruk. Dan trekken we verder het centrum in, het is nog vroeg. We zien nog mooie delen van koloniale gebouwen, maar ook totaal vervallen gebouwen soms zelfs in de steigers. Zouden ze de mooie buitengevels handhaven vragen wij ons af.

Asunción is een van de oudste steden in Zuid-Amerika. De hoofdstad van Paraguay werd in 1537 gesticht door de Spanjaard Juan de Salazar de Espinosa. Asunción vormde het koloniale centrum en al gauw kreeg Asunción de bijnaam 'Madre de Cuidades', oftewel moeder der steden. Asunción ligt aan de Paraguay rivier vlakbij de grens met Argentinië in het zuidoosten van Paraquay. In 1811 werd de onafhankelijkheid van Paraguay een feit. Carlos Antonio Lopez werd president en liet een nieuw economisch beleid uitvoeren. Er werden wegen aangelegd en meer dan vierhonderd scholen gesticht. Asuncion had de eerste spoorwegdienst van Zuid-Amerika. Zijn zoon Francisco leidde het land de rampzalige oorlog van de drievoudige Alliantie in de vijf jaar duurde. Vele historici beweren dat dit de neergang van de stad en het land heeft veroorzaakt, waarvan die nooit hersteld zijn. Paraguay is niet zo bekend als de rest van de landen in Zuid-Amerika. Je komt er weinig toeristen tegen, overal word je omringt door Paraguayanen zelf. De meeste Nederlanders zullen Paraguay vooral kennen door crimineel Frans Meijer, een van de ontvoerders van Freddy Heineken. Tegenwoordig is de crimineel vrij en woont hij weer in Paraguay. Morgen gaan we het binnenland van Paraguay bezoeken per auto........