Waar een auto huren de vorige keer in Uruguay zo vlot verliep zo moeilijk gaat het nu in Paraguay. De communicatie liep niet zo lekker ondanks onze reservering via internet. Na een uur soebatten stappen we maar weer in een taxi ipv onze huurauto. Dan maar naar het vliegveld waar in principe vaak verhuur-bedrijfjes te vinden zijn. Eens kijken of we hier voor vandaag nog iets kunnen vinden. Weinig kans denken we, het is dan half twee, maar nog geen kwartier later stappen we in onze nieuwe leenauto (een Kia Rio) voor de komende vijf dagen. Automaat met airco en TomTom dus we zijn snel de stad uit en op de goede route. Vervolgens is het niet moeilijk, in Paraguay loopt de grote hoofdroute, een 'autoweg' van Asuncion (zuiden Paraguay) tot Santa Cruz (Bolivia). Deze hoofdroute (andere hoofdroute aan oostelijke zijde van Rio Paraguay) door dit land is maar een tweebaansweg waar je 60 mag, waar iedereen uiteraard 100 rijdt. Even buiten de stad stoppen we voor de lunch. Traditioneel een buffet, het ligt er al even, maar het smaakt ons nog prima. Ach, wij zijn allang niet meer zo heel kritisch ;-). Als we echt goed op de route zitten komen we weinig verkeer meer tegen. Af en toe een vrachtwagen en soms worden we ingehaald door een 4x4. Wat meteen opvalt zijn de kadavers van koeien langs de weg. De eerste 10 km tellen we er al vier. Dan komen we kilometers niets meer tegen. Wat nederzettingen, maar nergens een afslag of zijweg. En dat honderden kilometers lang. We stoppen bij zo'n nederzetting om wat te drinken. Elke nederzetting heeft wel een soort van cafeetje inclusief winkeltje, de ander verkoopt weer empanadas en zo hebben ze een eigen economie. We hebben erop gerekend dat we na 270 km een grotere plaats bereiken Pozo Colorado waar we kunnen overnachten, maar dit 'dorp' blijkt een nederzetting met dit verschil dat er twee grote benzinestations zijn omdat dit een splitsing is met zowaar een andere route. Na wat zoeken en vragen zijn er gelukkig ook twee 'hotels' te vinden. De een is vol (slechts vier kamers) maar de ander, wat meer achteraf heeft nog één kamer. We worden ontvangen door een 'seguridad', een beveiliger met een pistool en een knuppel die een lang verhaal houdt over dat we de volgende keer moeten bellen en reserveren en dat er nu nog gelukkig een kamer is. Niet dat we zijn verhaal verstaan, maar we zijn getraind in expressie en lichaamstaal. Na het inchecken kiezen we als diner voor een Paraguayaanse foodtruck die een sandwich del lomo voor ons maakt. Deze staat geparkeerd temidden van drie winkeltjes die tezamen het winkelcentrum vormen. Na een korte wandeling door de rest van de nederzetting kopen we een flesje wijn en wat chips om de avond door te komen kijkend naar de altijd aanwezige TV dit keer met een heftige vorm van kickboksen. Aan het eind van de avond stapt onze seguridad naar buiten niet voordat hij onder de toonbank een 'gun' tevoorschijn haalt. We zijn veilig vannacht ;-)

Op naar Chaco Central het ‘Wilde Westen’ van Paraguay. We worden rond 05:00u al gewekt door het geluid van ronkende vrachtwagenmotoren en de muziek van Bonnie Tyler; ‘Total Eclipse of the Heart’. Na ‘n ontbijt uit de ‘supermarkt’ gaat het weer verder door het vlakke dorre landschap. De autoweg wordt langzaam slechter, “pas op daar zit ‘n gat in de weg” tot we uiteindelijk alleen maar aan het slalommen zijn tussen de gaten (meter doorsnee en 40 cm diep). Soms moeten we van de weg omdat het asfalt is weggespoeld of anderszins (zie foto’s en filmpje). Na 230 km slalommen komen we aan in Filadelfia. We zijn in het wilde westen beland waar paardenkoetsen door auto's vervangen zijn en trekpaarden door hele grote tractoren. We zijn te vroeg in dit kleine stadje, in de week van 13 t/m 20 augustus is het Rodeo Trebol, stieren berijden, lassowerpen etc. We hebben onderweg dan ook al verschillende Gauchos (cowboys) gezien, met en zonder kuddes.

Een klein stadje (flink dorp) van 15.000 inwoners waar overal Duits gesproken wordt en ook alles in zowel Spaans als Duits wordt aangegeven. Het plaatsje werd gesticht rond 1920 toen grote groepen Mennonieten emigreerden vanuit Rusland en Canada. Ze konden hun inzichten van hun religie niet belijden in die landen zoals ze dat wilden. Behoefte aan autonomie bracht hen naar Paraguay, de regering verkocht grote gebieden land op relatief onbevolkte Chaco Boreal. Er zijn 5000 mennonieten in deze plaats en de grote kerk heeft plaats voor 1200 mensen. Mennonieten, in Nederland vaak doopsgezinden genoemd, vormen de oudste nog bestaande ‘doperse’ kerk. Ze zijn rond 1540 genoemd naar de priester Menno Simons uit het Friese Witmarsum. Hij was een katholiek priester die zich bekeerde tot het anabaptisme. De indianen hebben een betere relatie met de Mennonieten dan de latino's en andersom. Toen hun voorouders hier in de jaren 20/30 kwamen leefden hier alleen nog de indianen en daar hebben ze onmiddellijk mee moeten dealen. De relatie met de Indianen stamt uit die tijd en is nog sterk verbeterd. Veel indianen leven van en met de blanken Europeanen, de Mennonieten. Er valt verder niets te beleven in dit dorp, het is er alleen maar stoffig met een stevige wind; behoorlijk irritant. Gelukkig heeft ons hotel een zwembad waar we ‘s-middags graag gebruik van maken.