De tocht van N-Argentinië naar Chili is adembenemend mooi. Dwars door het Andes-gebergte met z'n hoogvlaktes. Van de in totaal 7,5 uur durende reis hebben we vijf uur door de hoogvlaktes gereden. Op 4200 meter hoogte is er natuurlijk nog sneeuw, zijn er bevroren meren en riviertjes en zoutvlaktes. De inmiddels geplaatste fotoserie zegt meer dan wij in woorden konden vatten.

San Pedro de Atacama in N-Chili ligt midden in de woestijn ver van alles en iedereen. Het dorp is gebouwd rondom een oase in de Atacama woestijn, inmiddels is toerisme de belangrijkste bron van inkomsten. Het is heel erg toeristisch en het leven in dit dorp heeft zich daarop aangepast met leuke restaurantjes en heel veel Touroperators. San Pedro is een trekpleister omdat het een van de droogste plekken op aarde is met bijzondere ecosystemen. Het is voor ons de uitvalsbasis om enkele bijzondere natuurverschijnselen te gaan bekijken. Ondanks dat we niet van georganiseerde tours houden, kiezen we er twee uit, op eigen houtje is het hier moeilijk de omgeving te verkennen. Buiten de oase rest slechts honderden kilometers dorre woestijn, een grote grauwe grijze en stoffige massa. 

Op een middag zien we drie meren; Laguna Cejar ligt midden in de Atacama zoutvlakte met drie meren waarvan er in een gezwommen mag worden. Net als in de dodenzee is het zoutgehalte van dit meer zo hoog dat je vanzelf blijft drijven, Annemarie heeft dat natuurlijk ook uitgeprobeerd ;-) Laguna Tebinquinche, het is een meer met ‘n vaalblauwe gloed vanwege de organismen in het water waar ook flamingo's van leven, helaas zijn die nu in Bolivia of Argentinië vanwege de lage temperatuur hier. In de zomer staat dit meer trouwens droog en wordt het omringd door vulkanen waarvan er een 2 jaar geleden nog actief was, sommige kraters zijn meer dan 6000m hoog. Ojos del Salar (ogen van de woestijn) twee kleine wielen van 15 meter diep met zoutgehalte 80-20. Overigens is het hier 's-nachts rond het vriespunt en overdag ongeveer 20gr.

De dag daarna gaan we naar de Geisers, deze staan hoog op ons verlanglijstje; El Tatio of Los Géiseres del Tatio is een geiserveld in het Andesgebergte op 4200 meter hoogte, slechts 1,5 uur rijden vanaf ons hotel. ‘S-ochtends vroeg moeten we om half vijf voor het hotel klaar staan, het is dan nog 4gr. Helaas komt het busje ons als laatste ophalen, we hebben dan ruim een uur staan blauwbekken. Niet alleen de temperatuur was laag, maar ons humeur daalde ook fors :-( Gelukkig maakte het geiserveld veel goed. Als we aankomen bij de geisers is het -10gr. Uiteraard zijn wij goed voorbereid en hebben we mutsen en wanten gekocht. Het is een uitzonderlijke ervaring, zonsopgang bij 10gr onder nul omringd door 80 geisers. Daarmee is El Tatio het op twee na grootste geiserveld ter wereld. De geisers zijn erg in trek zoals op onze foto’s wel te zien is. We hebben ook lekker ontbeten bij de geisers; broodje ham/kaas met oplosbare Nescafé in de zwavelachtige lucht ;-) Opnieuw vallen wij weer op, Europeanen zijn ook hier zeldzaam en ‘Olanda’ bekt goed. Onze gids riep dus steeds als wij als laatste weer foto’s of filmpjes maakte “Olanda come”!

Reis naar Bolivia per bus is geen pretje, geen service aan boord en vanaf de grens (inmiddels donker) geen verharde weg. Er komt veel stof de bus binnen waar we best last van hebben. Overdag is het wel een mooie route door Chili, welliswaar nog steeds een dor, grauw en stoffig landschap, maar af en toe prachtige natuurverschijnselen zoals gekleurde bergen en bevroren meren. We zijn nu in Uyuni een stadje in Bolivia op 3670 meter hoogte. Annemarie heeft veel last van het stof, het waait hier verschrikkelijk en Wim heeft wat problemen met de hoogte en het stof. Daarover meer in het volgende verhaal……….