La Paz is een grote stad gebouwd in een canyon in het Andesgebergte, 'n breed dal in de hoogvlakte op 3640 meter boven de zeespiegel. Tientallen km van de hoogvlakte rondom de canyon is de nieuwe stad die nog groter is dan de binnenstad. Downtown (oude centrum) is deze stad te vergelijken met Saigon, een en al leven op straat, kraampjes, winkeltjes en markten. De straten zijn smal en vaak erg stijl, daarbij was de binnenstad tijdens ons verblijf zo’n beetje hermetisch afgesloten voor verkeer door protesten van indiaanse vrouwen in traditionele kleding. Voor zover wij konden nagaan ging het over de markt her en der in de stad. Wij hadden onze Posada de La Abuela echt in het hart van dit gebeuren en het was ‘n geweldig hostal. Ook in La Paz kun je zien hoe arm een belangrijk deel van de bevolking is. Veel bedelaars en net daarboven de mensen die wat proberen te verdienen met 20 sinaasappels of soortgelijks. Er is duidelijk ook een bovenlaag en daarvoor (en voor toeristen) zijn leuke voorzieningen. Restaurants met live muziek, restaurants met de stijl en inrichting die zou passen in het oudste deel van Den Bosch, de Uilenburg. Kortom La Paz heeft ons heel prettig verrast met haar sfeer, smalle stijle en sfeervolle straatjes, leuke restaurantjes en kleurrijke markten.  

We hebben een van de meest sensationele (hoogste en gevaarlijkste) mountainbike tours ter wereld beleefd, de zogenaamde Death Road van 4700 hoogte naar 1200 meter diepte. Uitgerust met knie en elleboogbescherming en daar overheen een beschermend pak met een integraal helm op stappen we; Tae Soon Hwang (zuid-Korea), Jaana Viherpuu (Estonia) en wij, op onze zeer goed geveerde mountainbikes. Onder aanwijzingen van de ervaren gids Omar (die ook voorop gaat) begint de tocht op het dak van de wereld in La Cumbre en gaat de stijle en gevaarlijke route 2 uur lang naar Coroico om te eindigen in het stadje Yolosa. Deze oude route gaat volledig downhill en eindigt diep in de warme jungle aan de voet van de bergen. De tocht is ongelofelijk mooi en spannend door de daling van 3500 meter, de schoonheid van de omgeving (overigens heb je niet veel tijd om daarop te letten) en de vele watervallen waar je onderdoor fietst. Het busje met onderhoudsmateriaal etc. is nooit ver bij ons vandaan in geval van pech, heeft vervolgens meer dan 3 uur nodig om ons terug te brengen.

We nemen een langere pauze bij de z.g. ‘zipline’, een kabel die enkele kilometers een diepe kloof overbrugt. Een kaartje hiervoor kost maar 60 Bolvianos (nog geen 8 euro). Je zou denken dat het dan niet echt betrouwbaar is. Zoiets is in Europa stukken duurder. Het ziet er super eng uit, je zweeft echt boven een diepe ravijn. Maar de apparatuur en de mensen die het bedienen stralen vertrouwen uit, dus we besluiten ons enthousiasme te volgen. Iemand van de organisatie gaat ons voor om ons aan de overkant op te vangen. Dat ging heel soepel en veilig, dus de angst zakt een beetje. In superman-vlucht gaan we beiden over de kloof (zie filmpje). Wauw, wat een ervaring! Twee sensationele avonturen op een dag! Dat we dit kunnen en mogen doen maakt ons erg happy :-) We gunnen onszelf geen rust en schrijven dit stuk de volgende dag in de bus van Bolivia naar Peru, op naar het volgende avontuur……….