Woensdag zes uur 's-avonds. Het is al pikdonker als we aankomen op onze nieuwe bestemming; Hoi An. Afgezet bij een hotel in het moderne deel van deze stad nemen we de benen en zetten koers naar het oude centrum waar we al gauw een redelijk en goedkoop hotel vinden.

Hoi An blijkt het Brugge van Vietnam te zijn, een sfeervol stadje aan de oever van de Thu-Bonrivier zo'n 23 km onder Danang en vijf km van de kust vandaan. De bevolking bestaat voor een deel uit Vietnamezen van Chinese afkomst die hun stempel op de stad hebben gedrukt; authentieke Japanse en Chinese architectuur met name in het oude centrum aan de rivier in het zuiden van de stad. Dit stadje bezat ooit een zeehaven en ademt daarmee vaag de sfeer van een oude handelstad. De schilderachtige wijk in het zuiden van de stad (het oude centrum) met smalle straatjes en lage huizen lijkt wel een openluchtmuseum. Daarbij is dit deel van de stad autovrij en dat is in de hectiek van Vietnam een zegen. Veel huizen met koloniale details waardoor de wijk ook wel iets Frans krijgt. Een mooie en prettige stad om te vertoeven, restaurantjes met traditionele gerechten, oude koopmanshuizen, Chinese gemeenschapshuizen en leuke café's.

Het meest bijzondere dat we gezien hebben is het oude huis van de familie Tan Ky. Het is het mooist bewaard gebleven koopmanshuis uit de eerste helft van de 19e eeuw. Door het gebruik van o.a. hardhout heeft het huis de tand des tijds kunnen doorstaan. Het interieur is werkelijk adembenemend aan houtsnijwerk en andere details. En dat terwijl het huis elk jaar onder water komt te staan. Dertig november van dit jaar stond er zeker twee meter water in het huis. Hoi An wordt n.l. elk jaar geplaagd door overstromingen van de rivier. De binnenstad is hier op ingesteld: de meubels gaan naar boven en men leeft een paar dagen op de tweede verdieping.

De hele dag door is het geluid van naaimachines te horen, want hier moet je zijn voor maatkleding. Hoi An is het drukste kleermakerscentrum van Vietnam met een zeer goede reputatie en voor ons interessante prijzen. Wim wil voortaan elk jaar terug om maatpakken te laten maken.

Hoi An is the place to be, maar veel toeristen, heeeeel erg veel toeristen en het oude gedeelte van de stad is er op ingesteld. Behalve de marktvrouwen en de kleermakers is er geen enkele Vietnamees niet werkzaam in de toeristenbranche. Zoals je in veel Aziatische steden ziet; twintig winkeltjes naast elkaar met dezelfde koopwaar en uiteraard heel veel stoffen en kleding. En natuurlijk worden we op straat en op de markt voortdurend belaagd door Vietnames vrouwen of we in hun “shop willen looken” of in hun bar wat willen drinken of wat van hun pinda's willen kopen. Naar verloop van tijd bouwen we weer het pantser op.

Vrijdagochtend staan we om half zeven onder de douche, we gaan op dagtocht naar een oud heiligdom van het Cham-tijdperk uit de 7e tot de 13e eeuw.

De tempels van My Son (Mooie Berg) liggen in een vallei en doen een beetje denken aan Ankor Wat in Cambodja. De tempels zijn tijdens een bombardement door de Amerikanen bijna volledig verwoest, van de oorspronkelijke zeventig bouwwerken zijn er ongeveer twintig min of meer gespaard gebleven. Dan nog is het complex My (mie) Son in de verste verte niet te vergelijken met Ankor Wat. De begeleiding gaat weer echt op z'n Vietnamees zoals we dat nog kennen van de Chu Chi tunnels. Een gids die bijna onverstaanbaar Engels praat; te leuk wil zijn en te lang praat. Wij gaan op het complex zoveel mogelijk onze eigen weg.

Op de heenweg met de bus en het laatste stuk van de terugweg de boot. Dat blijkt in deze weersomstandigheden niet slim en we moesten er ook nog meer voor betalen!!! Het regent regelmatig en het is koud aan boord. Tjsa, de temperatuur is wel even wat anders dan in mei waarbij een regenbui ons niet kon deren. Nu, met 17 graden, voelt de regen aan als een slechte zomer in Nederland. Gelukkig krijgen we aan boord nog wel een lekkere rijstmaaltijd en een paar bananen....... We doen ook nog even een soort Houthandwerkplaats aan. In een stadje als Hoi An is uiteraard veel behoefte aan houten gevels, houten meubels en allerlei prullaria maar dan wel knap gemaakt. Al met al niet de dag die we ons gewenst hadden, maar misschien is daar de temperatuur wel debet aan.

Morgen wordt het nog vroeger opstaan, we stappen om half zeven op de bus richting de centrale hooglanden van Vietnam. Dat is zeker zeven uur reizen dus op naar het warme zuiden................