Een reiziger stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Het boeken van de nachttrein naar Saigon doen we dus een aantal dagen van tevoren, zodat we een bed hebben op level 1, de onderste bedden.

Even een geheimpje: in Hanoi kochten we een kaartje voor de nachttrein op een klein station terwijl de trein vertrok vanaf het Centraal station, maar dat werd er natuurlijk niet bijverteld dus zaten we doodleuk, ruim op tijd gelukkig, op het verkeerde station te wachten. Hurry hurry met de taxi naar het goede station toen we het op het perron toch wel verdacht stil vonden. De trein toch nog net op tijd gehaald. Dat zou ons van Nha Trang naar Saigon niet overkomen!

Ruim op tijd arriveren we bij het station waar we al meteen worden opgevangen door een Engels-sprekende Vietnamese die ons van links naar rechts commandeert, koffie voor ons haalt en daar een vette commissie over berekent. Geen gehaast dit keer; de trein heeft een behoorlijke vertraging, het lijken de NS wel. Dat is wel opmerkelijk want bussen en taxi's vertrekken hier akelig op tijd. Als de trein eindelijk arriveert wordt iedereen het perron opgedreven. Maar de trein is er stiekem nog niet; we moeten eerst met z'n allen langs de vele kraampjes met voer voor in de trein en waardeloze souvenirs. Na nog langer wachten is er dan eindelijk een trein en weer worden we bijna letterlijk aan de hand gepakt door onze “begeleidster” die ons nog net niet toestopt, maar wel de Vietnamezen die onze bedden hebben ingenomen naar het juiste level stuurt. Dat levert een klein beetje schuldgevoel op aan onze kant, want het blijkt een vrouw met een klein kind te zijn die nu boven moet slapen. Valt dat kind niet naar beneden en gaat hij niet overgeven? Als echte Nederlanders (we hebben behoorlijk wat betaald voor deze bedden) laten we de situatie zoals ze is en blijft het kind met moeder bovenin. En nog zijn we niet weg, dus beginnen we maar aan ons meegebrachte biertje en de chips (in navolging van de verwende pubertoeristen ;-). Deze zijn al op als we om half tien toch eindelijk het station verlaten, onder luid getoeter van de trein, want ook deze doet vrolijk mee aan de claxonneercultuur; stel je voor dat er een koe op de rails staat. Ons schuldgevoel over de bedden verdwijnt: het gaat perfect: het jongetje blijkt geen ADHD-er, is de hele reis stil en slaapt als een roos. Om niet het bed uit te hoeven laat zijn moeder hem heel slim in een flesje plassen. En we krijgen ook nog wat mee van de Vietnamese slaapliedjes; moeder en kind zingen samen zachtjes onverstaanbare teksten; wat een prettige sfeer.

Negen uur later, na een iets comfortabelere reis dan van Hanoi naar Hué, arriveren we in Saigon. We zijn op onze eindbestemming. Een licht gevoel van teleurstelling bekruipt ons wel; we arriveren vier maanden later dan gepland en dan ook nog per trein. Dit gevoel verdwijnt als we ons Saigon laten inrijden door een taxi: het hectische verkeer is geen schok meer en verrast ons niet, maar toch...... We zien wel wat meer groen (bomen) dan we in onze herinnering hadden. Het geeft een kick als we ons precies kunnen laten afzetten op de plek waar we willen zijn en een hotel willen zoeken.

Dat duurt iets langer dan verwacht want het aantal toeristen is beduidend groter dan in mei. We vinden een leuk hotelletje in een smal straatje. Wel moeten we vier verdiepingen met de trap omhoog, maar Annemarie's been is dusdanig genezen dat dit geen probleem is, maar juist een goede training.

Na een douche en een goed ontbijt trekken we Saigon in, vroeger dan we gewend zijn. We arriveerden tenslotte al om half zeven in de ochtend.

Ons eerste doel is het vinden van een “tailor” omdat Annemarie graag een “Ao Dai” mee naar huis wil nemen; een traditionele hooggesloten lange zijden overjurk, met een zijden broek eronder. Ondanks haar slanke postuur is ze toch wat steviger dan de gemiddelde Vietnamees ;-) en is het wijs om de jurk op maat te laten maken. Dan ben je ook verzekerd van een betere kwaliteit zijde dan de jurken die in de toeristenwinkeltjes hangen. Wim is meer van de drakerige draakjasjes en heeft zijn ideaal al snel gevonden. Het laten maken van Vietnamese traditionele kledij was in augustus al ons doel en het voelt erg goed om het nu te kunnen verwezenlijken.

Na deze geslaagde zoektocht bezoeken we nog een keer de “highlights” van Saigon. Het voormalige stadhuis en het operagebouw kunnen we nu fotograferen met een blauwe lucht ipv de bewolking in mei. Ontspanning zoeken we in “ons” café van het eerste uur, maar dat valt lichtelijk tegen omdat het het stamcafé is van de hier gevestigde, gepensioneerde Australiers met jonge Vietnamese meisjes aan hun arm. Tevens valt het ons op (in tegenstelling tot een uitspraak in mei) dat we in Saigon meer bedelaars zien dan in Hanoi en de rest van Vietnam.

De volgende dag bezoeken we het “War Remnants Museum” waar de verschrikkingen van de wreedheden van de Amerikanen wel duidelijk en letterlijk in beeld worden gebracht. Verschillende foto's van verminkte lichamen door bommen, granaten en agent orange (ontbladeringsmiddel) zijn soms te gruwelijk om aan te zien. Het museum wordt druk bezocht door toeristen die nog vol van de indrukken om 12:00 uur, als het museum sluit voor de lunch, dmv een luide sirene naar buiten worden gewerkt: wat een contradictie.

We verwerken alle indrukken in “Le Pub”, de tweelingbar van het café in Hanoi, tegenover ons hotel toen, waar we onze motortocht in juli begonnen zijn.

Oudjaarsavond in Saì Gòn met 25 graden in de avond.

Het park staat al sinds onze aankomst in Saigon vol met kleine podia, standjes van restaurants en één groot podium. Op kerstverlichting is niet bezuinigd: de Aziaten houden van kitsch. In de voorgaande avonden konden we hier al genieten van live-muziek, eten en drinken, maar vanavond is het echt feest.

We hoeven slechts één straat over te steken om in het park te komen, maar dat blijkt vanavond een soort russische roulette te worden, op straat is de chaos compleet. Het staat volledig vast met honderden scooters, bussen en taxi's. Het lijkt wel of alle Vietnamezen op de been zijn vanavond. Ogen dicht en gaan.

Vlak voor twaalven voegen we ons bij het immense publiek voor het grote podium waar verschillende 'populaire' zangers optreden.

Even denken we dat ze de overgang naar het nieuwe jaar voorbij laten gaan, maar de laatste tien seconden wordt er massaal afgeteld waarna de zangers en zangeressen 'Happy new year' in het Vietnamees zingen en ......... géén vuurwerk!!!!Direct daarna is het feest voorbij en stroomt het publiek weer weg, richting huis of nog naar de café's die voor deze gelegenheid langer open mogen blijven.

Wij voegen ons bij de Westerlingen in Le Pub en worden gewenkt door de vrouw van de manager die wij kort daarvoor hebben leren kennen. Zij en haar vriendin, ook aanwezig, geven les op een internationale school hier in Saigon. Ze werken voor een wereldwijde organisatie die mensen selecteert om te werken voor internationale scholen. Als wij willen gaan de dames dat zo voor ons regelen want een theaterdocent en een 'goede' manager hebben ze hard nodig ;-)

Het is al behoorlijk vol op het terras, maar enkele Franse vrienden van Sasha kunnen er nog wel bij. Zo met dit internationaal gezelschap, vier Fransen, een Aussie, een dame uit New Zeeland en twee Hollanders, is het erg gezellig en om half vier duiken we ons harde hotelbedje in, bij jullie in Nederland moet het dan nog nieuwjaar worden.

Onze reis zit erop, de bestemming is bereikt dus we hebben de Nederlandse vlag(getje) geplaatst aan de voet van het beeld van Ho Chi Minh.

Met enige weemoed zullen we Saigon (Indo-China) morgenvroeg verlaten. We dolen nog wat rond in deze stad die je slechts kunt beleven: je komt hier niet voor vakantie. Rest ons een resumé cq. de highlights van dit prachtige continent, maar...... dat komt als we weer thuis zijn.